ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ

Μέρες που είναι, με τον καρνάβαλο και τα σχετικά καραγκιοζιλίκια, είπαμε κι εμείς να ασχοληθούμε με κάτι καραγκιοζέ… Πρόκειται για έναν μουσικό που έχει ανεβάσει στο YouTube ένα βίντεο, στο οποίο παίζει κρουστά με… γυναικεία οπίσθια. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται!

Το εν λόγω βίντεο που ο μουσικός ανέβασε στις 7 Φεβρουαρίου, είχε σήμερα (στις 16 Μαρτίου 2013) 8,276,177 θεάσεις. Στις 16 Φεβρουαρίου που το πρωτοείδαμε, μόλις εννιά μέρες μετά την ανάρτησή του, είχε 4,309,525 θεάσεις… Μιλάμε για τεράστια επιτυχία, αν μάλιστα οι θεάσεις συγκριθούν με αυτές των άλλων αναρτήσεων του μουσικού όπως τις είδαμε στις 16 Φεβρουαρίου:

PATAX Man in The Mirror cover. Jorge Pérez´s arrangement. Μια ωραία επανεκτέλεση που ανέβηκε στις 20 Απριλίου του 2012 και μέχρι τις 16 Φεβρουαρίου του 2013 είχε 25442 θεάσεις.

Patax » El tiburón «. Ανέβηκε την 1η Μαΐου του 2012 και παρά την εντυπωσιακή χορεύτρια, είχε μέχρι τις 16 Φεβρουαρίου του 2013 13,591 θεάσεις.

Seminario de Percusión por Jorge Perez. Αυτό ανέβηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2012, και μέχρι τις 16 Φεβρουαρίου 2013 είχε 319 θεάσεις.

Όσο για το βίντεο όπου ο μουσικός έπαιζε στο χιόνι της Λιθουανίας στους – 20 βαθμούς, και το οποίο ανέβηκε στις 22 Ιανουαρίου του 2013, είχε 6645 θεάσεις μέχρι τις 16 Φεβρουαρίου.

Ενώ το βίντεο με τα οπίσθια έγραψε ιστορία! Αποδεικνύοντας ότι μια απλή συνταγή, του να παρουσιάζεις έναν άντρα σε στάση κυριαρχίας πάνω από γυναίκες γυμνές σε στάση που υποδηλώνει υποταγή και σεξουαλικά υπονοούμενα – τα οπίσθια ήταν ντυμένα μόνο με στριγκάκια και δεν φαινόταν άλλο ρούχο στο υπόλοιπο σώμα – είναι αρκετό για να μαζέψεις θεατές. Τώρα τι θεατές είναι αυτοί, σας αφήνουμε να το κρίνετε μόνοι σας παραθέτοντας κάποια χαρακτηριστικά σχόλιά τους:

‘Μ’ αρέσει το σημείο όπου χτυπάει τον κόλο.’

‘Πού μπορώ να αγοράσω τέτοια ντραμς;’

‘Φανταστείτε τι θέα έχει’

‘Καύλωσα’

κ.α., μαζί με πολλά άλλα που προτρέπουν τον μουσικό να πάει να πλύνει τα χέρια του για να σωθεί από τα… βακτηρίδια… Ευτυχώς υπάρχουν και αυτοί που σημειώνουν ότι το βίντεο υποβιβάζει τις γυναίκες σε αντικείμενα κι ότι είναι αξιοθρήνητο, πράγμα που συμπίπτει με τη δική μας γνώμη. Αλλά στις ψήφους προτιμήσεων, το βίντεο έχει 33,584 θετικές ψήφους και 3,261 αρνητικές – δηλαδή, οι αρνητικές είναι λιγότερες από το 1/10 των θετικών.

Μετά την εντυπωσιακή επιτυχία του βίντεο, ο μουσικός έσπευσε να ανεβάσει άλλο ένα με το πώς γυρίστηκε. Εκεί αποκάλυψε ότι δύο από τα τέσσερα στριγκοφορεμένα οπίσθια ανήκουν σε άντρες. Λες και το να υποβιβάζεις τους άντρες σε αντικείμενα σεξιστικού παιχνιδιού είναι λιγότερο κατακριτέο! Τι να πούμε, τα σχόλια περιττεύουν… Ας χαρεί ο άνθρωπος την επιτυχία του, η οποία ασφαλώς δεν οφείλεται στις όποιες μουσικές του ικανότητες και δεν έχει σχέση με αυτές. Είναι απλά μια ακόμα επιτυχία  του  κώλου.

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ 2012

Όλη τη χρονιά, στη χώρα μας και σ’ ολόκληρο τον κόσμο σημειώθηκαν εξοργιστικά κρούσματα σεξουαλικής βίας κατά γυναικών, τόσα που η δημοσίευση δε φτάνει για την απαρίθμησή τους… Εμείς θα σταθούμε σε μερικά, στα οποία είτε ο δολοφόνος είτε οι χειριστές της υπόθεσης προκάλεσαν το θάνατο των θυμάτων.

1. Στις 22 Ιανουαρίου 26χρονος στην Αγγλία βίασε και δολοφόνησε την 67χρονη γειτόνισσά του, εισβάλλοντας στο σπίτι της ενώ κοιμόταν και προκαλώντας της 20 κατάγματα στα πλευρά. Η εξέταση του υπολογιστή του έδειξε ότι επισκεπτόταν συχνά ιστοσελίδες στο διαδίκτυο για βιασμούς, ώριμες γυναίκες και πώς να κάνει σεξ με γυναίκες που κοιμούνται.
2. Στις 27 Ιανουαρίου είχαμε  θάνατο ανήλικης στην Ινδία. Ο βιαστής την έκαψε ζωντανή με κηροζίνη γιατί του είπε ότι θα τον καταγγείλει.
3. Στις 29 Μαρτίου 18χρονη Ουκρανή πέθανε από πνευμονική αιμορραγία, αφού μετά το βιασμό της δύο από τους τρεις δράστες την έρριξαν σε λάκκο και την πυρπόλησαν. Πριν το θάνατό της οι χειρουργοί αναγκάστηκαν να ακρωτηριάσουν το χέρι και τα δύο πόδια της από τον αστράγαλο και κάτω. Σύμφωνα με τη βρετανική Daily Mail οι δύο εκ των βασικών υπόπτων, δε συνελήφθησαν αρχικά παρά την καταγγελία της κοπέλας στην Αστυνομία, ενώ όταν τελικά οδηγήθηκαν στο τμήμα αφέθηκαν ελεύθεροι, χωρίς να τους απαγγελθεί καμία κατηγορία, καθώς προέρχονταν από οικογένειες με υψηλή κοινωνική θέση και οικονομική δύναμη.
4. Στις 29 Σεπτεμβρίου ανακαλύφθηκε στην Αυστραλία το πτώμα 29χρονης Ιρλανδής δημοσιογράφου που είχε βιαστεί και δολοφονηθεί το προηγούμενο Σάββατο. Ο δράστης που συνελήφθη, την είχε θάψει ώστε να κρύψει το έγκλημα.
5. Στις 13 Νοεμβρίου στο Πουντζάμπ βιάστηκε από ομάδα νεαρών 17χρονη. Η νεαρή «έκανε τα πάντα για να καταθέσει μήνυση», όμως οι αστυνομικοί δεν ξεκινούσαν τις έρευνες, αλλά προσπάθησαν να την πείσουν να αποσύρει τη μήνυση και είτε να έλθει σε μία οικονομική συνεννόηση μαζί τους, είτε να παντρευτεί έναν από τους βιαστές. Με αποτέλεσμα η 17χρονη να αυτοκτονήσει πίνοντας δηλητήριο το βράδυ της 26ης Δεκεμβρίου.
6. Στις 16 Δεκεμβρίου στην Ινδία 23χρονη φοιτήτρια που επέβαινε σε λεωφορείο με το φίλο της βιάστηκε και κακοποιήθηκε από 6 άντρες που στη συνέχεια πέταξαν το ζευγάρι στο δρόμο. Η νεαρή ξεψύχησε στις 29 Δεκεμβρίου σε νοσοκομείο της Σιγκαπούρης, όπου είχε μεταφερθεί για να υποβληθεί σε μία σειρά δύσκολων επεμβάσεων.
7. Τα ξημερώματα της 27^ης Δεκεμβρίου στην Ξάνθη 27χρονος βίασε, κακοποίησε και πυρπόλησε 34χρονη έξω από το σπίτι της. O δράστης ομολόγησε στους αστυνομικούς ότι βίασε την κοπέλα επειδή του άρεσε και την έκαψε για να καλύψει τα ίχνη του.

Δεν γνωρίζουμε πολλά για το υπόβαθρο των δραστών. Όμως είναι σίγουρο ότι συχνά οι βιαστές αντιμετωπίζονται ελαστικά και οι καταγγελίες των θυμάτων αγνοούνται, καθώς στην τρίτη περίπτωση η αστυνομία αντιμετώπισε ευνοϊκά κάποιους δράστες ενώ στην πέμπτη προσπάθησε να κάνει το θύμα να αποσύρει την καταγγελία.

Aκόμα είναι σίγουρο ότι η πορνογραφία και τα γενικότερα μηνύματα βίας κατά των γυναικών συμβάλλουν σ’ αυτά τα εγκλήματα. Στην πρώτη περίπτωση ο δολοφόνος επισκεπτόταν με τις ώρες πορνογραφικές σελίδες με βιασμούς και «ώριμες γυναίκες», ενώ στην Ινδία όπου συνέβησαν δύο από τα περιστατικά γνωρίζει μεγάλη επιτυχία ράπερ με στίχους για μια γυναίκα που ανάγκασε να χορέψει γυμνή: «Θα κλάψεις, θα τρέξεις, μα πού θα πάς… θα σου την πάρω τη ζωή» λέει ο… καλλιτέχνης στο άσμα με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Πόρνη». Δεν θα μας φανεί καθόλου παράξενο αν κάποια έρευνα δείξει ότι οι περισσότεροι δράστες τέτοιων εγκλημάτων ασχολούνται με πορνογραφία και τέτοιους «καλλιτέχνες».

Ένα τρίτο χαρακτηριστικό τέτοιων εγκλημάτων το οποίο συναντάμε τουλάχιστον σε αυτό στην Ξάνθη, είναι ότι συχνά οι δράστες έχουν βιάσει, ή έχουν αποπειραθεί να βιάσουν και παλιότερα. Κι αυτό πρέπει να προβληματίσει τους νομοθέτες, γιατί είναι φανερό ότι οι δράστες δεν αντιμετωπίστηκαν σωστά την προηγούμενη φορά ή φορές. Σε πολλές χώρες, και σίγουρα και στη δική μας, η νομοθεσία για τα σεξουαλικά εγκλήματα χρειάζεται τροποποίηση και οι δράστες πολύ μεγαλύτερη προσοχή. Κι ακόμα, κατά τη γνώμη μας, χρειάζονται κυρώσεις και σε όσους με τη στάση ή τις δηλώσεις τους υποθάλπουν τη βία κατά των γυναικών, όπως ο Ινδός ράπερ αλλά και ο «δικός μας» καλλιτέχνης Τσόκλης.

Κλείνουμε αυτό το θλιβερό απολογισμό με μια είδηση ελπιδοφόρα: Η 15χρονη που έπεσε θύμα φρικιαστικού βιασμού και κακοποίησης στην Πάρο στις 22 Ιουλίου έκανε  πρόσφατα τα πρώτα της βήματα… Ας ευχηθούμε η νέα χρονιά να μην έχει τέτοιες φρικιαστικές στιγμές, κι ας σκεφτούμε με ποιο τρόπο μπορούμε να συνεισφέρουμε σ’ αυτό.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΟΙ ΚΑΚΟΥΡΓΕΣ!

Μέσα στα πολλά τραγελαφικά που ακούμε καθώς πλησιάζουν οι εκλογές, ακούσαμε και ότι οι οροθετικές στον ιό του AIDS ιερόδουλες που εντοπίστηκαν πρόσφατα (και, τι σύμπτωση, προεκλογικά…) θα διωχθούν για κακούργημα. Γιατί, παρακαλώ; Επειδή «ήταν άρρωστες και το ήξεραν» και παρόλα αυτά, συναινούσαν να κάνουν σεξ χωρίς προφυλακτικό με σκοπό να κολλήσουν τους πελάτες τους! Από που βγήκε αλήθεια το συμπέρασμα ότι ήξεραν; Σκεφτείτε με τα σωστά σας: Γυναίκες τοξικομανείς, υποσιτισμένες, άστεγες, ακόμα και ανήλικες, είχαν τη δυνατότητα αντί να τρέξουν να εξασφαλίσουν φαγητό ή τη δόση τους, να τρέχουν για εξετάσεις;

Αλλά ας υποθέσουμε ότι οι γυναίκες αυτές γνώριζαν ότι ήταν φορείς του AIDS και είχαν τον δόλιο σκοπό να μεταδόσουν την ασθένεια σε όσους περισσότερους άντρες μπορούσαν. Αυτό τον ιό από πού άραγε τον βρήκαν; Δεν είναι το πιθανότερο ότι τον μετέδωσε κάποιος πελάτης, που ήθελε να κάνει σεξ χωρίς προφυλακτικό; Ή πρέπει να υποθέσουμε ότι οι άντρες που έκαναν σεξ μαζί τους χωρίς προφυλακτικό ήταν όλοι υγιείς; Και πέρα απ’ αυτό, θα έχουμε άδικο να θεωρήσουμε ότι τέτοιοι άντρες που ήθελαν σεξ με ιερόδουλες χωρίς προφυλακτικό – πολλοί από αυτούς παντρεμένοι ή με μόνιμες σχέσεις! – πήγαιναν με την ίδια απαίτηση από τη μια ιερόδουλη στην άλλη, μεταφέροντας τον ιό; Αλλά κι αν κάποιοι «πελάτες» πήγαν μόνο μια φορά και κόλλησαν τον ιό από εκείνη τη μοναδική φορά, άραγε οι άντρες αυτοί δεν έχουν εγκληματίσει με τέτοια συμπεριφορά, αφού έτσι εξέθεσαν στην ασθένεια οποιονδήποτε ερχόταν σε επαφή μαζί τους μετά από εκείνη τη φορά;

Φυσικά, επειδή δεν συμφέρει να μπουντρουμιάσουμε για ανεύθυνη και παραβατική συμπεριφορά χιλιάδες πιθανούς ψηφοφόρους, ενώ είναι πολύ εύκολο να καταλογίσουμε το 100% των ευθυνών σε κάποιες ανυπεράσπιστες γυναίκες, διαλέγουμε αυτή την εύκολη λύση και μετά εμφανιζόμαστε ως προστάτες της υγείας του κοινωνικού συνόλου. Και γιατί να μην το κάνουμε αυτό σε μια χώρα που χιλιάδες άντρες αδιαφορούν για την υγεία τη δική τους και των οικογενειών τους, που η αδικία και η υποκρισία επιβραβεύεται με τις ψήφους των πολιτών της; Ιδού η απορία…

Ανήλικα κοριτσάκια παντρεύονται βιαστές και… βατράχους

Αν παρακολουθήσουμε τα διεθνή νέα, θα διαπιστώσουμε ότι παιδιά σε όλο τον κόσμο πέφτουν θύματα σε διάφορες καταστάσεις που τα βλάπτουν και τα στιγματίζουν, ή ακόμα και τα σκοτώνουν, όπως κυκλώματα παράνομης παιδικής εργασίας,  επαιτείας, παιδόφιλων, εμπορίου οργάνων, και άλλα… Αντιμετωπίζουν όμως και πείνα, αρρώστιες από κακή θρέψη, εξώθηση σε πορνεία – κι αυτό το τελευταίο, ενώ οι κοινωνίες μας σε γενικές γραμμές το καταδικάζουν, κάποια μέλη τους το εκμεταλλεύονται με το παραπάνω, ταξιδεύοντας σε χώρες της Άπω Ανατολής για να εξασφαλίσουν σεξ με μικρά παιδιά.

Ας δούμε όμως διάφορες ειδήσεις σχετικά με μικρά κορίτσια: Η πρώτη είναι από την Ινδία, όπου σύμφωνα με αρχαίο θρησκευτικό έθιμο «Επτάχρονες Ινδές παντρεύονται βατράχους» (http://www.telegraph.co.uk/news/newstopics/howaboutthat/4290761/Seven-year-old-Indian-girls-marry-frogs.html)

Η πικρή εμπειρία λέει πως οι γυναίκες πρέπει να φιλήσουν πολλά πράσινα αμφίβια για να βρουν έναν πρίγκιπα, αλλά δύο επτάχρονα κορίτσια στην Ινδία, την περασμένη εβδομάδα περιόρισαν την αναζήτηση και παντρεύτηκαν βατράχια.

Του Dean Nelson στο Δελχί
Δημοσιεύθηκε: 3:53 GMT PM 19 Ιανουαρίου 2009

Η τελετή έχει τις ρίζες της στην ιστορία του Ινδουιστικού θεού Shiva που είχε ο ίδιος μετατραπεί σε βάτραχο μετά από φιλονικία με τη σύζυγό του Parvati. Φωτογραφία: Getty

Οι Vigneswari και Masiakanni φορούσαν παραδοσιακά ινδικά νυφικά σάρι και χρυσά κοσμήματα σε ένα πλούσιο διπλό γάμο στο απομακρυσμένο σπίτι τους στο χωριό Ταμίλ Ναντού.

Οι γάμοι διεξήχθησαν στο πλαίσιο του «Pongal», μιας παράδοσης αιώνων για τη συγκομιδή ώστε να «εμποδίσουν την εμφάνιση μυστηριωδών ασθενειών στο χωριό».

Εκατοντάδες χωρικοί στο Pallipudpet, 250 χλμ. από το Μαδράς, πήγαν στο ναό, μεταφέροντας τις δύο νύφες στους ώμους τους, ενώ τα βατράχια ήταν δεμένα σε μακριά ραβδιά στολισμένα με λουλούδια. Κατά τη διάρκεια της τελετής, ο ιερέας έψαλε ινδουιστικές προσευχές, έδεσε τα χέρια των νυφών με τα δικά του εξ ονόματος των γαμπρών και τους ονόμασε βατράχους και συζύγους μπροστά σε μια ιερή φωτιά.

Η τελετή έχει τις ρίζες της στην ιστορία του Ινδουιστικού θεού Shiva που είχε ο ίδιος μετατραπεί σε βάτραχο μετά από φιλονικία με τη σύζυγό του Parvati. Έκλαψε για ημέρες προκαλώντας την εξάπλωση ασθενειών στα χωριά του τόπου. Όταν τα χωριά ζήτησαν βοήθεια, αυτή τους έστειλε να βρουν τον Shiva και να τον παρακαλέσουν να παντρευτεί μια νεαρή κοπέλα. Η ίδια παρίστανε το κορίτσι, και όταν ο Shiva συμφώνησε να την παντρευτεί επέστρεψαν στην αρχική θεϊκή μορφή τους και η επιδημία πέρασε.

«Τα κριτήρια επιλογής των νυφών είναι ότι θα πρέπει να μην έχουν ακόμα φτάσει στην εφηβεία. Οι γονείς των κοριτσιών παρέχουν εθελοντικά τα παιδιά τους για το τελετουργικό. Μερικές φορές τα κορίτσια εξαναγκάζονται από τους γονείς, οι οποίοι λαμβάνουν μια αίσθηση εκπλήρωσης ότι έσωσαν το χωριό από ασθένειες. Η κύρια αιτία είναι ο αναλφαβητισμός», δήλωσε ο σχολιαστής Ταμίλ Dominic Bosco.

Η παράδοση είναι πηγή αμηχανίας και ταλαιπωρίας για την ινδική κυβέρνηση που έχει πραγματικό πρόβλημα με τους παράνομους γάμους παιδιών. Έχει διατάξει έρευνα για την πρακτική και έστειλε μια ομάδα από ψυχολόγους, κοινωνιολόγους και θρησκευτικούς ηγέτες να πείσουν τους χωρικούς να εγκαταλείψουν μια «άσοφη» παράδοση.

Για τις νύφες Vigneswari και Masiakanni, οι γάμοι είχαν γρήγορο και αίσιο τέλος: ώρες μετά το δέσιμο των κόμπων, οι πράσινοι γαμπροί τους πετάχτηκαν πίσω σε μια λασπωμένη λίμνη.

Το συγκεκριμένο έθιμο, αν δεν συνοδεύεται από την αντίληψη ότι αυτά τα κοριτσάκια είναι πλέον για πάντα «παντρεμένα με τον Σίβα» και δεν πρέπει να παντρευτούν με κανονικούς ανθρώπους γιατί θα τους φέρουν κακοτυχία ή και θάνατο – πράγμα που πιστεύεται για τα κορίτσια που αφιερώνονται σε ινδουϊστικούς ναούς – τότε είναι μάλλον κάτι αβλαβές για τις μικρές νύφες. Υπάρχουν όμως και οι γάμοι παιδιών με κανονικούς ενήλικες, που όχι μόνο δεν είναι αβλαβείς αλλά στοιχίζουν στα παιδιά τη ζωή τους, όπως θα δούμε στις δυο επόμενες ειδήσεις.

Υεμενίτισσα «παιδούλα νύφη» πεθαίνει από εσωτερική αιμορραγία

http://edition.cnn.com/2010/WORLD/meast/04/09/yemen.child.bride.death/

(CNN) – Μια 12χρονη Υεμενίτισσα νύφη πέθανε από εσωτερική αιμορραγία τρεις μέρες μετά το γάμο της, μετά την συνουσία με έναν μεγαλύτερο από αυτήν άνδρα, είπε το Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά.

Η κοπέλα ήταν παντρεμένη με έναν άνδρα, με τουλάχιστον δύο φορές την ηλικία της, δήλωσε η Sigrid Kaag, περιφερειακή διευθύντρια της UNICEF για τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.

Ο θάνατός της είναι «μια οδυνηρή υπενθύμιση των κινδύνων που αντιμετωπίζουν τα κορίτσια όταν παντρεύονται πάρα πολύ νωρίς,» δήλωσε την Πέμπτη η Kaag.

Η Amal Basha, πρόεδρος του Αραβικού Φόρουμ Αδελφών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (Sisters Arab Forum for Human Rights), μιας υεμενίτικης ομάδας υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προσδιόρισε την Παρασκευή το κορίτσι ως Elham Mahdi.

«Η Elham είχε παντρευτεί στις 29 Μαρτίου και πέθανε τρεις μέρες μετά» και έζησε στην επαρχία Hajjah της Υεμένης, είπε η Μπάσα.

Ο θάνατος του κοριτσιού είναι η τελευταία σε μια σειρά υποθέσεων γάμου παιδιών στην Υεμένη, όπου η ελάχιστη ηλικία γάμου είναι ακόμα υπό συζήτηση.

Απογοητευμένος από την πρόσφατη αποκάλυψη, αξιωματούχος της κυβέρνησης της Υεμένης αποκάλεσε την υπόθεση » μια σκληρή υπενθύμιση ότι η πρακτική του γάμου ανηλίκων πρέπει να λήξει.»

«Η κυβέρνηση έχει εργαστεί ακούραστα για να εδραιωθεί η ελάχιστη ηλικία γάμου, αλλά οι συντηρητικοί βουλευτές αντιστάθηκαν σε αυτό», δήλωσε ο αξιωματούχος, ο οποίος δεν είναι εξουσιοδοτημένος να μιλήσει στα μέσα ενημέρωσης. «Τα μέλη του συντηρητικού μπλοκ χρειάζεται να εντείνουν την ευθύνη για την προστασία των δικαιωμάτων και ελευθεριών των νέων. Οι ΜΚΟ πρέπει να συνεχίσουν την εκστρατεία για να ρίξουν φως σε αυτή την ατυχή πρακτική.»

Τον Σεπτέμβριο, ένα 12χρονο κορίτσι της Υεμένης που εξαναγκάστηκε σε γάμο πέθανε κατά τη γέννα. Το μωρό της πέθανε επίσης, σύμφωνα με την Οργάνωση Seyaj για την προστασία των παιδιών.

Η Fawziya Ammodi ήταν σε διαδικασία γέννας για τρεις μέρες πριν πεθάνει από σοβαρή αιμορραγία, είπε ο Ahmed al-Qureshi, πρόεδρος της οργάνωσης.

«Αν και η αιτία του θανάτου της ήταν η έλλειψη ιατρικής περίθαλψης, το πραγματικό ζήτημα ήταν η έλλειψη εκπαίδευσης στην Υεμένη και το γεγονός ότι εξακολουθούν να συμβαίνουν γάμοι παιδιών,» δήλωσε ο al-Qureshi.

Οι παιδούλες νύφες συνηθίζονται στην Υεμένη, όπου ο ΟΗΕ εκτιμά ότι το ένα στα τρία κορίτσια παντρεύεται πριν την ηλικία των 18. Τα περισσότερα παντρεύονται με ηλικιωμένους άνδρες με περισσότερες από μία συζύγους, σύμφωνα με μια μελέτη του Πανεπιστημίου της Sanaa.

Για τους γονείς του κοριτσιού, ο γάμος σημαίνει ότι οι κόρες δεν είναι πλέον ένα οικονομικό ή ηθικό βάρος. Τις περισσότερες φορές, οι γονείς παίρνουν μια υπόσχεση από το σύζυγο ότι θα περιμένει μέχρι το κορίτσι να μεγαλώσει κι άλλο για να ολοκληρώσει τον γάμο.

«Ο πρόωρος γάμος θέτει τα κορίτσια σε αυξημένο κίνδυνο εγκατάλειψης του σχολείου, έκθεσης στη βία, την κακοποίηση και την εκμετάλλευση, ή ακόμη και απώλειας της ζωής τους από την εγκυμοσύνη, τον τοκετό και άλλες επιπλοκές,» δήλωσε η UNICEF.

Το θέμα των παιδιών νυφών της Υεμένης έγινε πρωτοσέλιδο το 2008 όταν η 10χρονη Nujood Ali σταμάτησε το σχολείο και παντρεύτηκε. Ο σύζυγός της τη χτύπησε και τη βίασε μέσα σε λίγες εβδομάδες από την τελετή.

Για να ξεφύγει, η Nujood πήρε ένα ταξί – για πρώτη φορά στη ζωή της – για να πάει στο κεντρικό δικαστήριο όπου κάθισε σε έναν πάγκο και απαίτησε να δει έναν δικαστή.

Μετά από μια καλά δημοσιοποιημένη δίκη, της χορηγήθηκε διαζύγιο.

Και η συνέχεια του δράματος…

http://www.politicalscandalnews.com/article/Rapist%20husband%20of%20dead%20Yemeni%20child%20bride%20should%20die:%20family

Οικογένεια: Ο βιαστής σύζυγος της νεκρής παιδούλας νύφης της Υεμένης θα πρέπει να πεθάνει

Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP) Global Edition | 2010-04-11 12:10:12

Η οικογένεια ενός 13χρονου κοριτσιού της Υεμένης που πέθανε μετά από σεξουαλικό βιασμό από τον σύζυγό της λίγες ημέρες μετά τον κανονισμένο γάμο της απαιτεί την εκτέλεσή του.

Η Ilham al-Ashi πέθανε την Παρασκευή, πέντε ημέρες μετά τον γάμο της με τον Abed al-Hekmi, 24 ετών, σε μια υπόθεση η οποία έχει και πάλι έφερε στο προσκήνιο τα δεινά των λεγόμενων «νυφών του θανάτου» της Υεμένης.

Η ιατρική γνωμάτευση από το κύριο νοσοκομείο στην επαρχία Hajja, βόρεια της πρωτεύουσας, είπε ότι υπέστη μια βαθιά ρήξη στα γεννητικά όργανα.

«Απαιτώ την εφαρμογή του νόμου του Αλλάχ. Απαιτώ τιμωρία» είπε στο AFP η μητέρα του κοριτσιού, Nejma al-Ashi, αναφερόμενη σε εκτέλεση, η οποία είναι η ποινή για φόνο στη μουσουλμανική χώρα.

Στο χωριό Αλ-Asha με τις καλύβες – ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα απόλυτης φτώχειας σε μια από τις πιο φτωχές χώρες του κόσμου, η μητέρα είπε ότι η κόρη της ήταν «ωραία και γεμάτη υγεία» όταν παντρεύτηκε.

Η οικογένεια του συζύγου της σε ένα χωριό γειτονικό είπε λίγες ημέρες μετά το γάμο ότι η κόρη της «ήταν άρρωστη, που έπασχε από ελονοσία, καθώς και ότι τα πνεύματα την είχαν καταλάβει στο γάμο.»

«Εγώ απάντησα: Έχετε φόβο για το Θεό. Η κόρη μου δεν έχει κανένα πρόβλημα», πρόσθεσε.

Αλλά η κόρη της, το τελευταίο θύμα της διαδεδομένης συνήθειας του γάμου ανηλίκων στη φυλετικά δομημένη κοινωνία, είχε πρόβλημα για μέρες, σύμφωνα με το ιατρικό προσωπικό που την είχε δει νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα.

Η Zahra Makyayeva, γυναικολόγος από το Ουζμπεκιστάν σε ιατρική κλινική, είπε ότι είδε την Άσι τη δεύτερη ημέρα του γάμου της, αφού ο σύζυγός της την έφερε, ζητώντας να «σπάσουν τον υμένα της» – αποδεικνύοντας ότι δεν είχαν ολοκληρώσει το γάμο τους.

Η γιατρός είπε ότι αρνήθηκε επειδή «ήταν απαγορευμένο» και συμβούλευσε τον σύζυγο να πάει σε ένα κυβερνητικό νοσοκομείο, τονίζοντας ότι η κοπέλα, που ήταν πολύ ντροπαλή για να επιτρέψει στη γιατρό να την εξετάσει, φαινόταν αδύναμη.

Όμως, αντί να πάει στο νοσοκομείο, ο Hekmi σταμάτησε στο φαρμακείο της κλινικής ζητώντας υπνωτικά χάπια ή ηρεμιστικά, αλλά όταν απέτυχε να του δοθούν τέτοια χάπια, ζήτησε ένα βελτιωτικό σεξουαλικής απόδοσης, το οποίο πήρε.

«Συνειδητοποιήσαμε ότι ήθελε να ναρκώσει το κορίτσι», είπε ο σεΐχης Ali al-Huda, ο ιδιοκτήτης της κλινικής.

Τρεις ημέρες αργότερα, ο Hekmi πήγε τη γυναίκα του πίσω στην κλινική, όπου διαγνώστηκε με κατακράτηση ούρων και βρέθηκε να έχουν κολπικούς τραυματισμούς και λοίμωξη, σύμφωνα με τη νοσοκόμα Fathiya Haidar.

«Της δώσαμε φαρμακευτική αγωγή και έφυγε. Το επόμενο πρωί ακούσαμε ότι πέθανε», είπε.

Ο αδελφός του κοριτσιού, Abdullah, ο οποίος είχε παντρευτεί την αδελφή του Hekmi την ίδια ημέρα στο πλαίσιο της παραδοσιακού εθίμου Sheghar, ή γάμου με ανταλλαγή, κατηγόρησε τον κουνιάδο του και την οικογένειά του ότι σκότωσαν την αδελφή του.

«Αυτοί τη σκότωσαν: ο σύζυγός της και η οικογένειά του. Έδεσαν την αδελφή μου και τη σκότωσαν», είπε, στεκόμενος δίπλα στην καλύβα του, όπου έζησε για λιγότερο από μία εβδομάδα με τη νύφη του, η οποία έχει πλέον επιστρέψει στην οικογένειά της.

Τα πεθερικά του ζήτησαν πίσω τη σύζυγό του, λέγοντας ότι η μητέρα της ήταν άρρωστη, αφού ανακάλυψαν ότι η αδελφή του ήταν νεκρή, είπε.

Ο Hekmi αργότερα πήγε στην οικογένεια της νύφης του, λέγοντάς τους ότι ήταν άρρωστη.

«Όταν φτάσαμε σ’ αυτήν, ήταν ακίνητη,» είπε η μητέρα της.

Η οικογένεια των Άσι αρνείται τώρα να λάβει το σώμα της από το νεκροτομείο του νοσοκομείου στο Hajja, κοντά στο Al-Asha, περίπου 220 χιλιόμετρα (137 μίλια) βορειοδυτικά της πρωτεύουσας. Θέλουν ο σύζυγος να τιμωρηθεί.

«Δεν θα πάρουμε το σώμα. Τι να κάνουμε με αυτό; Θέλουμε τιμωρία για το δολοφόνο της αδελφής μου», είπε ο άλλος αδελφός της Άσι, ο Mahdi.

Ο Hekmi εν τω μεταξύ παραμένει υπό κράτηση και, σύμφωνα με έκθεση της αστυνομίας, παραδέχθηκε ότι βίασε τη σύζυγό του όταν εκείνη αρνήθηκε να κάνει σεξ μαζί του.

Τον Σεπτέμβριο, μια 12χρονη σύζυγος πέθανε μαζί με το μωρό της σε μια δύσκολη γέννα.

«Αυτό αποδεικνύει ότι το δίκαιο και το κράτος δεν θα είναι σε θέση να προστατεύσουν τα νεαρά κορίτσια από τον πρόωρο γάμο αν δεν υπάρχει μια εκστρατεία ενημέρωσης σε συνδυασμό με κυρώσεις για όσους παραβιάζουν το νόμο που ζητούμε να επικυρωθεί», είπε στο AFP η δικηγόρος Shaza Nasser.

Ο νόμος που καθορίζει το ελάχιστο όριο ηλικίας για το γάμο στα 17 για τις γυναίκες και 18 για τους άνδρες έχει προκαλέσει διαμάχη στην Υεμένη και απέτυχε να εφαρμοστεί παρότι πέρασε στο κοινοβούλιο, αφότου οι συντηρητικοί βουλευτές ζήτησαν την αναθεώρησή του.

Η δικηγόρος, η οποία το 2008 κατόρθωσε να λάβει διαζύγιο για την Nojud Mohammed Ali, παντρεύτηκε σε ηλικία οκτώ ετών με έναν άνδρα 20 χρόνια μεγαλύτερο της, είπε ότι θα αναλάβει την περίπτωση της οικογένειας Ahsi και «θα απαιτήσει την εκτέλεση» του Hekmi.

Συμπέρασμα: Πολλές προλήψεις έχουν ακόμη να καταπολεμηθούν, μέχρι να μπορέσουν τα παιδιά να απολαύσουν με ασφάλεια την παιδική τους ηλικία. Και ο παράγοντας φτώχεια είναι κι αυτός καθοριστικός για την ασφάλεια των παιδιών, μια που ένας από τους λόγους που οι γονείς τους τα παντρεύουν τόσο μικρά, είναι και η δυσκολία να τα συντηρήσουν ώσπου να μεγαλώσουν κι άλλο.

Ενημέρωση (5 Μαΐου 2010): Μια ενδιαφέρουσα ανάπτυξη μέρους του άρθρου από άλλους μπλόγκερς πιο εξειδικευμένους υπάρχει εδώ: http://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/04/25/child-brides1/

Γυναίκες θύματα κοινωνικού και θρησκευτικού ρατσισμού

Ξεκινήστε διαβάζοντας αυτή την είδηση , που όπως ξεκινά μοιάζει με παραμύθι (την είδαμε εδώ http://inconue.wordpress.com/2009/07/09/%CE%BF-%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AE%CE%BB%CE%B1%CF%82/ και ότι προέρχεται αυτούσιο από εκείνο το μπλογκ, το έχουμε με πλάγια):

Η Marwa El-Sherbini, 31 ετών, έφτασε στη Γερμανία πριν τρία χρόνια, συνοδεύοντας τον σύζυγό της Ali El-Sherbini, που ολοκλήρωνε τη διδακτορική του διατριβή στη φαρμακολογία, στο Ινστιτούτο Max Planck της Δρέσδης. Η Marwa ήταν φαρμακοποιός και μέλος της εθνικής ομάδας handball της Αιγύπτου. Τις σπουδές του συζύγου χρηματοδοτεί το Αιγυπτιακό κράτος, και η διατριβή επρόκειτο να υποστηριχτεί σε λίγους μήνες. Η μικρή οικογένεια επρόκειτο να επιστρέψει στην Αίγυπτο πριν το τέλος του χρόνου.

Η Μάρουα Αλ-Σερμπίνι.

Προετοιμαστείτε για τα χειρότερα και συνεχίστε στην περίληψη της ιστορίας αυτής, με κάποιες διορθώσεις επί του πρωτοτύπου:
Ένα χρόνο πριν, η Marwa με την κλασική μαντήλα που φορούν οι μουσουλμάνες (και που αν δεν τη φορούν θεωρούνται από τους ομοθρήσκους τους πόρνες κτλ) πήγε το γιο της στην παιδική χαρά. Σε μια κούνια καθόταν ο 28χρονος Alex W., άνεργος Γερμανικής καταγωγής που επαναπατρίστηκε από τη Ρωσία. Η Marwa του ζήτησε να κατέβει από την κούνια, για να ανεβάσει το γιο της. Τότε αυτός την προσέβαλε : ισλαμίστρια, βρωμιάρα, πόρνη, τρομοκράτισσα, και της επιτέθηκε προσπαθώντας να της βγάλει την μαντήλα.
Εκείνη του έκανε μήνυση για ρατσιστική προσβολή και ρατσιστική βία. Ο Alex W. καταδικάστηκε σε πρώτο βαθμό, σε πρόστιμο 780 ευρώ. Η ποινή του κρίθηκε μικρή και ο εισαγγελέας άσκησε έφεση, με την προοπτική μιας ενδεχόμενης φυλάκισης. Πολύ περισσότερο, που ο Alex W. είπε στην απολογία του, πως δεν θα προσέβαλε ποτέ κάποιον, παρά μόνο άν ήταν ίσος του.
Η υπόθεση έφτασε στο εφετείο της Δρέσδης, την Τετάρτη 1η Ιουλίου 2009, παρόντος του συζύγου της Ali El-Sherbini και του τρίχρονου πλέον παιδιού της. Την ώρα που κατέθετε η Marwa, έγκυος 3 μηνών στο δεύτερο παιδί τους, ο κατηγορούμενος της επετέθη με στιλέττο και της κατάφερε 18 πλήγματα, από τα οποία και υπέκυψε, μέσα στην αίθουσα του εφετείου. Ο Ali, που έσπευσε σε βοήθειά της, δέχτηκε κι αυτός μια μαχαιριά, και ακόμα χειρότερα, οι αστυνομικοί που κλήθηκαν να βοηθήσουν (μέσω inerphone, γιατί δεν υπήρχαν αστυνομικοί μέσα στην αίθουσα), θεώρησαν ότι ο Ali ήταν ο επιτιθέμενος (αφού είχε αράβικη φάτσα) και τον πυροβόλησαν. Όταν συνήλθε από το κώμα σε νοσοκομείο της Δρέσδης, έμαθε ότι είχε χάσει τη γυναίκα του και το δεύτερο παιδί του… Το πρώτο παιδί το παρακολουθούσαν ψυχολόγοι.
Ο εισαγγελέας είπε, πως επρόκειτο για μία πράξη ξενόφοβη ίσως, αλλά για μενονωμένο περιστατικό από ανισόρροπο δράστη.

Την Κυριακή 5 Ιουλίου, ήρθε η οικογένεια της Marwa να παραλάβει τη σορό της, για να την κηδέψει την Δευτέρα στην Αλεξάνδρεια. Την ίδια μέρα έδινε διαδήλωση στη Δρέσδη, διαδήλωση, που μεταξύ άλλων καταδίκαζε τη σιωπή των γερμανικών και ευρωπαϊκών μηδίων.

Κάποια λίγα για την αιτιολόγηση των κινήτρων του δράστη από εδώ http://inconue.wordpress.com/2009/07/09/%CE%BF-%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AE%CE%BB%CE%B1%CF%82/#comment-1076 (διατηρούμε την αρχική ορθογραφία): «Ο δολοφόνος ήταν από τους ομογενείς που γύρισε στην “πατρίδα”, όμως και εκεί ήταν παρίας, άνεργος και θυμωμένος. Κάτι ξέρουν και οι έλληνες με τους ομογενείς τους και το πρόσφατο περιστατικό με τον αυτόχειρα δολοφόνο στο ρέντη. Στις συγκεκριμένες συνθήκες είτε ήταν εβραία είτε μαύρη, Ινδή, Πακιστανή είτε οτιδήποτε αναγνωρίσιμο από σύμβολα ή χρώμα θα τα άκουγε, δεν νομίζω ότι ήταν η μαντήλα ειδικά. Το ¨αίτημα” της Μαρβα πυροδότησε ποιός ξέρει τι οργή. Την είπε λοιπόν τρομοκράτη και πουτάνα (για το μαντήλι και το φύλο υποθέτω). Τώρα στα κράτη της πρώην αν. γερμανίας είναι πλήθος τα περιστατικά βίας εναντίον ξένων. Εδώ να σκεφτούμε αν μια ξένη στη Αθήνα πήγαινε στην αστυνομία να καταγγείλει παρόμοια συμπεριφορά τι αντιμετώπιση θα είχε στην αστυνομία. Καί επίσης στην Γερμανία αν κανένας στραβοκοίταζε κανένα εβραίο επίσης. Εκεί το δικαστήριο του βάζει πρόστιμο 780€. Και μπροστά στο δικαστήριο της είπε “εσύ δεν έχεις δικαιωμα να ζεις εδώ”! Ο ίδιος κάνει έφεση και την χάνει, το δικαστήριο του βάζει τώρα πρόστιμο 2.800€!! Και τότε γίνεται το κακό, με την απόφαση, φαίνεται ότι τρελάθηκε με την απόφαση, η μουσουλμάνα τώρα, “μες το σπίτι μας” φαίνεται άλλωστε η λύσσα με τις 18 μαχαιριές. Στην Γερμανία δεν υπάρχουν σε τέτοια δικαστήρια αστυνομίες μόνο σε σημαντικές περιπτώσεις. Τώρα μετά το γεγονός λένε να βάλουν αστυνομία. (Και μετά τον φόνο τον απρίλη μέσα στο δικαστήριο από έναν 60χρονο της ετεροθαλούς αδελφής του για κληρονομικά που μετά αυτοκτόνησε … Ασε που οι ομογενείς στην γερμανία (απο τη Ρωσσία και λοιπές τ. ανατολικές χώρες) δεν παίρνουν πλέον αυτόματα υπηκοότητα ενώ τα παιδια των ξένων με μακρόχρονη παραμονή που γεννιούνται εκει από το 2002 παίρνουν αυτόματα υπηκοότητα. (ήρθαν οι μαυροκεφαλοι να διώξουν τα ξανθά δηλαδή ένα πράμα) … Στη Σαξονία ειδικά όπου και η Δρέσδη, πρόσφατα ολόκληρη κωμόπολη κυνήγαγε 8 Ινδούς να τους λιντσάρει. … Ο αστυφύλακας που τελικά επενέβη και -φυσικά δεν θα βάραγε τον άριο- ήταν απέξω ως μάρτυρας σε επόμενη δίκη.»

Διαβάστε και για την απήχηση του θέματος στην Αϊγυπτο:

http://www.tvxs.gr/v16045

Χιλιάδες Αιγύπτιοι βγήκαν στους δρόμους να διαδηλώσουν αυτή την εβδομάδα, διαμαρτυρόμενοι για τη δολοφονία μιας συμπατριώτισσας τους – εγκύου γυναίκας, η οποία δολοφονήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα σε γερμανικό δικαστήριο, από Γερμανό που κατηγορείτο για ρατσιστική εξύβριση εναντίον της. Οι Αιγύπτιοι διαδήλωσαν φωνάζοντας συνθήματα όπως «Κάτω η Γερμανία».
Δημοσίευση: 15-07-2009 14:13
Η 32χρονη Μάρουα αλ Σερμπίνι, μητέρα ενός 3χρονου παιδιού και τριών μηνών έγκυος, μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου την 1η Ιουλίου σε δικαστήριο της Δρέσδης στην Ανατολική Γερμανία από έναν Γερμανό με ρωσική καταγωγή, ενάντια στον οποίο θα κατέθετε, γιατί της είχε επιτεθεί φραστικά με ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς.
Ο δολοφόνος μαχαίρωσε επίσης μια φορά και το σύζυγο της άτυχης γυναίκας, τον οποίο στην συνέχεια η αστυνομία πέρασε για το δράστη και τον πυροβόλησε στο πόδι! Ο σύζυγος βρίσκεται στο νοσοκομείο και ξύπνησε από το κώμα στο οποίο είχε πέσει. «Θεώρησαν ότι επειδή δεν ήταν ξανθός, ήταν ο δράστης και τον πυροβόλησαν» δήλωσε ο αδελφός της Μάρουα αλ Σερμπίνι.
Ο δολοφόνος, ονόματι Alex W., κατηγορούταν ότι προσέβαλε την Σερμπίνι, αποκαλώντας της «φανατική», «τρομοκράτισσα» και «γυναίκα του δρόμου» επειδή ήταν μουσουλμάνα, όταν εκείνη του ζήτησε να κάνει χώρο για τον γιο της στις κούνιες σε παιδική χαρά της Δρέσδης, και καλούταν να πληρώσει πρόστιμο 780 ευρώ. Την προηγούμενη Τετάρτη είχε προγραμματιστεί δικαστική ακρόαση για την υπεράσπισή του.
«Ήταν φανερό πως επρόκειτο για ρατσιστική επίθεση ενός φανατικού», δήλωσε ο εισαγγελέας Κρίστιαν Αβενάριους, ο οποίος, επίσης, χαρακτήρισε τον δράστη ως έναν άνθρωπο γεμάτο με μίσος ενάντια στους Μουσουλμάνους.
Η σωρός της αλ Σερμπίνι μεταφέρθηκε στο Κάιρο την Κυριακή, όπου την υποδέχτηκαν συγγενείς της και ο Γερμανός πρέσβης, ενώ στην κηδεία της παρευρέθηκαν μέλη του Κοινοβουλίου, καθώς και ο εκπρόσωπος της Κοπτικής Χριστιανικής Εκκλησίας και άλλοι. Κεντρικός δρόμος στην πατρίδα της θα πάρει το όνομα της ενώ ο Τύπος την αποκαλεί «μάρτυρα της μαντίλας».
Η αλ Σερμπίνι είχε μετακομίσει στην Γερμανία το 2005 μαζί με τον σύζυγό της και γενετικό ερευνητή, Έλγουι Οκάζ. Αρχικά διέμεναν στο Βερολίνο και το 2008 μεταφέρθηκαν στην Δρέσδη, όπου ο Οκάζ βρήκε δουλειά στο Ινστιτούτο Μαξ-Πλανκ.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Αιγυπτιακός Οργανισμός Φαρμάκων κάλεσε σε μποϊκοτάζ των Γερμανικών φαρμάκων – ένεκα του ότι η αλ-Σερμπίνι ήταν φαρμακοποιός.
«Δεν χρειάζεται να είσαι Μουσουλμάνος για να αντιτίθεσαι στην αντιμουσουλμανική συμπεριφορά, όπως δεν χρειάζεται να είσαι Εβραίος για να αντιτίθεσαι στην αντισιμιτική συμπεριφορά», υπογράμμισε ο Στέφαν Κράμερ, Γενικός Γραμματέας του Μουσουλμανικού και Εβραϊκού Συμβουλίου της Γερμανίας. «Πρέπει να συνασπιστούμε όλοι ενάντια σ’ αυτή την απανθρωπιά».
Από τη μεριά του ο εκπρόσωπος τύπου της γερμανικής κυβέρνησης, Τόμας Στεγκ, δήλωσε πως η Καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ αντέδρασε «πολύ συναισθηματικά» στο περιστατικό, ενώ προσέθεσε ότι «αν υπάρχει ένα ξενοφοβικό, ρατσιστικό υπόβαθρο σε αυτή την υπόθεση, η κυβέρνηση εννοείται πως το καταδικάζει».
Τέλος, ο Σεΐχης Μουχαμάντ Σαγίντ Ταντάουι, ο πιο αξιοσέβαστος κληρικός της Αιγύπτου, αποκάλεσε τον δράστη «δολοφόνο» και την αλ Σερμπίνι «μάρτυρα». Πάντως, συνέστησε ηρεμία, καθώς «πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό», και εξέφρασε τις ελπίδες του ότι ο φόνος δεν θα βλάψει τον διάλογο ανάμεσα στη Δύση και το Ισλάμ.»
Να σας κάνουμε και μια μικρή ενημέρωση από το http://www.tvxs.gr/v18959, όπου μαθαίνουμε ότι ο Άλεξ Β. δικαζόταν ακόμα στις 26 Οκτωβρίου και είχε γίνει εισαγγελική πρόταση να καταδικαστεί σε ισόβια: «Οι ψυχίατροι που εξέτασαν τον κατηγορούμενο αποφάνθηκαν πως δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι έχει μειωμένο καταλογισμό ή πάσχει από κάποια ασθένεια.»
Φρίξατε; Το ίδιο κι εμείς! Πάμε και σε μερικές ακόμα φρικτές ειδήσεις:
Από το http://freemaryamandmarzieh.agazilos.org/2009/09/02/be-a-muslim-again-or-die/comment-page-1/#comment-304: «Δείτε και τι έκανε το 2008 ένας Σαουδάραβας κληρικός της «Επιτροπής για την προώθηση της Αρετής και την παρεμπόδιση της Κακίας» στη λατρεμένη για τους απανταχού ισλαμιστές Σαουδική Αραβία. Η 26χρονη αδελφή του ανακοίνωσε στην οικογένειά της ότι θεωρεί το δρόμο του Χριστού πιο αγνό και πιο άγιο από όλους. Τότε ο αδελφός της μπήκε στο δωμάτιό της, άνοιξε το λάπτοπ της, και βρήκε σημειώσεις της και τη διεύθυνση του χριστιανικού φόρουμ όπου σύχναζε. Μετά από βρισιές και απειλές την κλείδωσε στο δωμάτιό της για τέσσερις ώρες, και σ’ εκείνο το διάστημα εκείνη έγραψε το ποίημα που δημοσιεύεται εδώ σε αραβικά και αγγλικά.
http://www.facetofaceintercultural.com.au/wp-content/uploads/2008/09/fatima-al-mutairis-poem.pdf
Και μετά ο στοργικός αδελφός, επειδή εκείνη δεν αρνιόταν τη νέα πίστη της, της έκοψε τη γλώσσα και την έκαψε ζωντανή…»
Μερικές ακόμα φρικτές ειδήσεις:
http://www.jordantimes.com/?news=15831 (περιληπτικά):
24χρονος στο Αμμάν της Ιορδανίας δολοφόνησε εκ προμελέτης την έγκυο αδελφή του και μετά παραδόθηκε στο αστυνομικό τμήμα, δίνοντας και έναν σουγιά ως όπλο του εγκλήματος. Το 29χρονο θύμα δολοφονήθηκε ενώ κοιμόταν στο σπίτι της οικογένειάς της. Δίπλα στο πτώμα βρέθηκε μπαλτάς λερωμένος με αίμα, και κουζινομάχαιρο, και η αστυνομία πιστεύει ότι κι αυτά χρησιμοποιήθηκαν στο φόνο. Πηγή δήλωσε ότι η νεκρή είχε καυγαδίσει με τον σύζυγό της και τους τελευταίους έξι μήνες ζούσε με την οικογένειά της. Ο δράστης δήλωσε ότι κάποιος του είπε ότι η αδελφή του συμπεριφερόταν ανήθικα, κι έτσι αυτός «μπήκε στο δωμάτιο όπου κοιμόταν και χωρίς να πει λέξη τη μαχαίρωσε μέχρι θανάτου και μετά της έκοψε το λαιμό για να είναι σίγουρο ότι την είχε σκοτώσει». Οι γιατροί βρήκαν 35 μαχαιριές στο πρόσωπο, το στήθος και το στομάχι της νεκρής, κι ένα βαθύ κόψιμο στο λαιμό της, καθώς και ότι ήταν 20 εβδομάδων έγκυος με αγόρι. Βρήκαν επίσης μώλωπες και σημάδια πάλης, που δείχνουν ότι πριν πεθάνει είχε βασανιστεί. Η 29χρονη είναι το 9ο πρόσωπο που δολοφονήθηκε για λόγους τιμής αυτή τη χρονιά (το 2009) και το 2ο για το μήνα Νοέμβριο.

Δείτε άλλη μια φετινή φρικτή είδηση (12 Αυγούστου 2009) από εδώ: http://www.news.com.au/couriermail/story/0,23739,25918222-5012764,00.html : 41χρονος σκότωσε εκ προμελέτης τη 16χρονη ανιψιά του με πυροβολισμούς, για να «ξεπλύνει την τιμή» της οικογένειας. Αυτό επειδή το κορίτσι είχε βιαστεί το προηγούμενο έτος, και, έχοντας μείνει έγκυος, έφερε δυο μήνες πριν στον κόσμο ένα αγοράκι το οποίο κράτησε η οικογένειά της.

Και τέλος, μια παλιότερη είδηση (13 Μαΐου 2008) από εδώ: http://www.foxnews.com/story/0,2933,355340,00.html?loomia_ow=t0:s0:a16:g12:r1:c0.360163:b25964566:z10
23χρονος φοιτητής καταδικάστηκε σε… δέκα χρόνια φυλάκιση επειδή πυροβόλησε την αδελφή του επανειλημμένα και τη μαχαίρωσε μέχρι θανάτου με 14 μαχαιριές, επειδή ο σύζυγός της παραπονέθηκε ότι εκείνη είχε σχέσεις με άλλον! Αρχικά, το δικαστήριο καταδίκασε τον δράστη σε θάνατο, αλλά στη συνέχεια μείωσε την ποινή σε 10 χρόνια για να του δώσει την ευκαιρία να μετανοήσει. Το άρθρο χαρακτηρίζει την ποινή «σκληρή» επειδή μέχρι τώρα όσοι έκαναν «φόνους τιμής» τιμωρούνταν με φυλάκιση 6 μηνών! Και σημειώνει ότι κατά μέσο όρο 20 Ιορδανές ετησίως δολοφονούνται από συγγενείς για «λόγους τιμής».

Αφού πήραμε αρκετή δόση φρίκης, ας κάνουμε μερικές παρατηρήσεις:

1) Σε όλες τις περιπτώσεις τα θύματα είναι γυναίκες.
2) Σε όλες τις περιπτώσεις, υπάρχει μια ιδεολογία πίσω από το φόνο τους: Στην πρώτη, ότι «οι κακοί μη Ευρωπαίοι που είναι κατώτεροι από εμάς τους Ευρωπαίους και ντύνονται αλλιώτικα από μας, μας παίρνουν τις δουλειές και βγαίνουν κι από πάνω μέσα στην πατρίδα ΜΑΣ, οπότε πρέπει να τιμωρηθούν». Στη δεύτερη, ότι «όποιος αφήσει το Ισλάμ, σκοτώστε τον». Στην τρίτη, τέταρτη και πέμπτη, ότι όποια γυναίκα «προσβάλλει την τιμή» της οικογένειάς της πρέπει να εκτελείται.
3) Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, ένας άντρας αντιμετωπίζεται διαφορετικά. Για παράδειγμα: Δεν έχουμε αμφιβολία ότι ο πορωμένος ρατσιστής Άλεξ Β., ο οποίος όπως είπαν οι ψυχίατροι είναι μια χαρά στα μυαλά του, όλο και κάποια υποτιμητική κουβέντα θα έλεγε αν συναντούσε στην παιδική χαρά το ίδιο παιδί ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ και όχι με τη μητέρα του. Το δήλωσε εξάλλου, ότι θεωρούσε τους μη-Ευρωπαίους κατώτερους. Αμφιβάλλουμε όμως ότι θα άρχιζε μόνος του τέτοια φασαρία και θα του έκανε επίθεση για να του βγάλει λ.χ. την κελεμπία (αν φορούσε). Μια γυναίκα, λόγω της μικρότερης σωματικής της δύναμης, είναι κατά κανόνα πιο εύκολος στόχος για τέτοιους παλικαράδες. Είναι παρατηρημένο ότι δεν συνηθίζεται να κάνουν ρατσιστές επιθέσεις σε άντρα όταν είναι μόνοι τους. Σε τέτοιες περιπτώσεις μαζεύονται πολλοί «παλικαράδες» μαζί.
Επίσης, γνωρίζουμε ότι οι αποστάτες από το Ισλάμ είναι σε γενικές γραμμές καταδικασμένοι σε θάνατο ανεξαρτήτως φύλου. Όμως όσο κι αν ψάξαμε στα σχετικά, δεν είδαμε να δολοφονείται κανένας άντρας αποστάτης μέσα σε 4 ώρες, χωρίς να γίνει μια σοβαρή προσπάθεια να τον μεταπείσουν. Για παράδειγμα ο Αμπντούλ Ραχμάν φυλακίστηκε για αρκετό καιρό στο Αφγανιστάν και τον απειλούσαν με την ποινή του θανάτου. Υπεισέρχεται βέβαια και το στοιχείο της περίφημης «οικογενειακής τιμής» που όλως περιέργως, θίγεται περισσότερο από τις πράξεις των θηλέων μελών μιας οικογένειας: Οι Μαρυάμ Ρόσταμπουρ και Μαρζιέχ Εσμαϊλαμπάντ φυλακίστηκαν για 259 ημέρες για να «απαρνηθούν τον Χριστό», κι αυτό επειδή έπεσαν στα χέρια ενός ισλαμικού κράτους κι όχι ενός ισλαμιστή αδελφού, όπως εκείνου του Σαουδάραβα που θεώρησε – όπως και οι υπόλοιποι αδελφοί στις επόμενες ειδήσεις – ότι έπρεπε στα γρήγορα να ξεπλύνει τη ντροπή της οικογένειας με αίμα.
Όσο για τις υπόλοιπες ιστορίες με τους φόνους τιμής: Εκεί πια είναι να τρελαίνεται κανείς, καθώς οι δράστες δολοφονούν χωρίς να είναι καν σίγουρο ότι ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ κριτήρια το θύμα πραγματικά φταίει: δολοφονούν χωρίς έλεος επειδή κάποιος κάτι τους είπε για το θύμα, επειδή ένας σύζυγος παραπονέθηκε, επειδή ένας βιαστής το βίασε. Οι ίδιες οι εφημερίδες της Ιορδανίας που αναφέρουν αυτές τις ειδήσεις, αναφέρουν και ότι τα θύματα σε φόνους τιμής είναι κατά κανόνα γυναίκες, και ότι η ανθρωποκτονία στις περιπτώσεις αυτές τιμωρείται με εξάμηνη φυλάκιση! Είναι αλήθεια τόσο μικρή η ποινή στην ίδια χώρα, την Ιορδανία, όταν ο φόνος δεν έχει θύμα κάποια γυναίκα και λόγο την «οικογενειακή τιμή»; Όχι, μας απαντούν. Εκεί η ποινή είναι ΘΑΝΑΤΟΣ.

Όσο για τις αντιδράσεις ισλαμικών κύκλων σχετικά με τη στυγνή δολοφονία της Μάρβα αλ-Σερμπίνι, μάλλον δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι αυτοί ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί. Αυτοί που για τη δολοφονία μιας μουσουλμάνας από έναν Γερμανό φώναζαν «Θάνατος στη Γερμανία», βγήκαν ποτέ να φωνάξουν «θάνατος στην Ιορδανία» για τις δεκάδες μουσουλμάνες που δολοφονούν άνανδρα οι Ιορδανοί συγγενείς τους κάθε χρόνο; Έκαναν οι Αιγύπτιοι κάποιο μποϊκοτάζ σε προϊόντα από την Ιορδανία, όταν μάλιστα σε μια από τις περιπτώσεις που διαβάσαμε, το θύμα ήταν μια έγκυος Ιορδανή που ο αδελφός της κατέσφαξε επειδή είχε παντρευτεί Αιγύπτιο παρά τη θέληση της οικογένειάς της; Οι δράστες στα περιστατικά εκείνα, που μόνο μεμονωμένα δεν είναι, δεν είναι αλήθεια δολοφόνοι; Τα θύματα δεν είναι μουσουλμάνες; Οι 35 μαχαιριές σε μια μουσουλμάνα, σε συνδυασμό και με ένα κόψιμο λαρυγγιού, μετράνε λιγότερο από τις 18 μαχαιριές; Οι φρικτοί αυτοί φόνοι δείχνουν μήπως ότι οι Ιορδανοί δράστες είναι λιγότερο επικίνδυνοι από τον Γερμανό, ή δείχνουν ότι πιθανότατα θα ξαναέκαναν τα ίδια αν αντιμετώπιζαν και πάλι «ζητήματα τιμής»; Ή επειδή στις περιπτώσεις αυτές οι δολοφόνοι είναι μουσουλμάνοι, και τα θύματα δεν θεωρούνται – σύμφωνα με τα ισλαμικά κριτήρια – αμέμπτου ηθικής, αυτοί οι φόνοι δεν αξίζουν «τζιχάντ» και, σε αντίθεση με τα ισόβια τα οποία προτάθηκαν για τον ρατσιστή δολοφόνο της Μάρβα, έξι μήνες, ή άντε δέκα χρόνια, είναι αρκετοί για να βγει ο δράστης με το κούτελο καθαρό στην κοινωνία;

Τελικά, η υποκρισία σχετικά με έναν φόνο μπορεί να είναι εξίσου φρικτή με τον ίδιο το φόνο μερικές φορές…

Η ΙΣΟΤΗΤΑ, ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ (ΓΙ' ΑΓΡΙΟΥΣ)

Κάθε χρόνο, στις 8 του Μάρτη, αλλά και σε κάθε σχετική ευκαιρία (εκλογές διάφορες κτλ) τα Μ.Μ.Ε. μας φλομώνουν με απίστευτα ρεπορτάζ για την ισότητα ανδρών και γυναικών. Γυναίκες γιατροί, δικηγόροι, επιχειρηματίες, βουλευτές κ.α. επιστρατεύονται για να μας πείσουν ότι έχουμε κάνει φοβερές κατακτήσεις εδώ στο Ελλάντα. Παράλληλα στα ρεπορτάζ αυτά μας υποδεικνύουν κάποια θέματα ως προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν. Ένα τέτοιο φοβερό πρόβλημα, είναι ότι οι γυναίκες βουλευτές είναι λιγότερες από τους άντρες βουλευτές! Είναι ν’ απορεί κανείς, για πόσο χορταρικά περνούν τους τηλεθεατές οι εγκέφαλοι που στήνουν αυτά τα ρεπορτάζ;

Δεν θα πούμε ότι βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή της Παρρέν, όπου οι γυναίκες δεν έμπαιναν στα Πανεπιστήμια, και η πρώτη φοιτήτρια Αγγελική Παναγιωτάτου έγινε δεκτή από φοιτητές και καθηγητές με το σύνθημα: «Σκούπα και φαράσι!.. Στην κουζίνα, στην κουζίνα!..» Δεν βρισκόμαστε ούτε στην λίγο μεταγενέστερη εποχή όπου μια φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών έδειρε στην Πλατεία Συντάγματος τον καθηγητή της Γρηγόρη Βερναρδάκη, αγανακτισμένη που διαρκώς την απέρριπτε στις εξετάσεις επειδή πίστευε ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να γίνονται επιστήμονες. Ούτε ασφαλώς χρειάζεται να αυτοκτονήσουμε όπως η δεκαοχτάχρονη Ελένη Παντελίδου, όταν το Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν της επέτρεψε να εγγραφεί στην Ιατρική Σχολή. Δεν μας παντρεύουν πια παρά τη θελησή μας, η κακοποίηση όσο νά’ ναι αντιμετωπίζεται νομοθετικά, έστω και με λειψό τρόπο, η προίκα ως θεσμός έχει μάλλον εξασθενίσει. Επίσης, οι δημόσιες υπηρεσίες, τα μαγαζιά και τα εργοστάσια έχουν γεμίσει γυναίκες, και από την εποχή της «Βαλεντίνας της σωφερίνας» οι σωφερίνες έχουν πολλαπλασιαστεί κι έχουν γίνει και ρηάλιτυ σόου. Να μην πούμε για τις ποσοστώσεις στα πάνελ των τηλεοπτικών εκπομπών κτλ.

Όμως, όσο κι αν η κατάσταση έχει σε κάποια πράγματα βελτωθεί για τις γυναίκες – κι αυτό επειδή έγιναν αγώνες και μάλιστα σκληροί, και όχι από τη φιλάνθρωπη ή μεγαλόψυχη διάθεση του οποιουδήποτε – η πρόσβαση σε κάποια πόστα που δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε πριν δεν είναι ισότητα, και ασφαλώς εξυπηρετεί κάποιες σκοπιμότητες που θα αναλύσουμε στη συνέχεια. Κάποιοι μιλούν για σκοπιμότητες σε διάφορες φάσεις αντιμετώπισης του «γυναικείου ζητήματος». Για παράδειγμα, ο «ενθουσιασμός» του Δεληγιάννη να δώσει ψήφο στις γυναίκες ήταν συνέπεια του προοδευτισμού του ή διάθεση να αυξήσει την εκλογική του πελατεία; Η απροθυμία άλλων πολιτικών να δώσουν ψήφο στις γυναίκες μήπως σημαίνει ότι δεν ήθελαν να διευρυνθεί η εκλογική τους πελατεία, οπότε θα χρειαζόταν να πείσουν άλλους τόσους ψηφοφόρους ώστε να κερδίσουν την περιπόθητη θέση στη Βουλή;

Για να ξαναγυρίσουμε στην ισότητα όμως, και μια και μιλήσαμε για τη Βουλή (κατ’ άλλους «Βολή»), εκεί πράγματι άντρες και γυναίκες έχουν ίσα δικαιώματα να περάσουν μέτρα λιτότητας, να μας επιβάλλουν απαράδεκτα βιβλία Ιστορίας, να μας σερβίρουν «για το καλό μας» διάφορες «λύσεις» που μας βλάπτουν σοβαρά, όπως η άμβλωση, και να φαντάζονται μετά ότι μας ευεργέτησαν! Πρόσφατα ο ελληνικός λαός παρακολούθησε άναυδος τους πατέρες και μητέρες του έθνους, όλους με πλήρη ισότητα και εν αγαστή συμπνοία, να σπεύδουν να δώσουν στον εαυτό τους τεράστιες αυξήσεις – την ίδια ώρα που κοβόταν στους μικροσυνταξιούχους το ΕΚΑΣ. Αυτό θα πει ισότητα στη λήψη αποφάσεων!

Και ασφαλώς, άντρες και γυναίκες επιχειρηματίες έχουν ίσα δικαιώματα να προσλαμβάνουν υπαλλήλους βάσει διακρίσεων, όπως π.χ. το να μην προσλαμβάνουν γυναίκες παντρεμένες ή/και με παιδιά ή που σκοπεύουν να κάνουν οικογένεια (!) να πληρώνουν αυτούς που προσέλαβαν με μισθούς πείνας, να τους απολύουν όποτε γουστάρουν, να τους εργοδοτούν στη βάση της ημιαπασχόλησης, των εξαμηνιαίων ή ετήσιων συμβάσεων, και να κερδίζουν τ’ άντερά τους από όλη αυτή την εκμετάλλευση των άλλων, αντρών και γυναικών. Αν μάλιστα κάποια στιγμή κρίνουν ότι δεν κερδίζουν όσα θέλουν, άντρες και γυναίκες επιχειρηματίες μπορούν το ίδιο ατιμώρητα να μεταφέρουν τα εργοστάσιά τους στη Βουλγαρία ή την Ουαγκαντούγκου για να «επωφεληθούν» από τη φιλανθρωπία τους και οι εκεί «ιθαγενείς».

Αυτή η κατάσταση θυμίζει δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω στους ανθρώπου που εξαρτώνται οικονομικά από αυτές τις θέσεις εργασίας. Θυμίζει παλιότερες εποχές, όπου άντρες και γυναίκες των «ανώτερων τάξεων» είχαν ίσα δικαιώματα στην κακομεταχείριση των δούλων – μάλιστα οι ευγενείς Ρωμαίες δέσποινες συνήθιζαν να μαχαιρώνουν τις δούλες τους με μικρά στιλέτα. Σήμερα που έχουμε εκσυγχρονιστεί, εξωτερικά τουλάχιστον έχουμε γλιτώσει από τα στιλέτα – αλλά αυτό είναι όλο.

Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά πως οι γυναίκες θεωρούνται από τους εργοδότες «προβληματικές». Βλέπετε, παίρνουν άδειες εγκυμοσύνης και γονικές άδειες. Δεν είναι εύκολα διατεθειμένες να δουλέψουν παραπάνω ώρες, καθώς έχουν παιδιά να φροντίσουν. Ακόμα κι αν καθίσουν υπερωρία, συχνά το μυαλό τους είναι στα παιδιά. Μερικές μάλιστα έχουν το θράσος να γίνονται και πολύτεκνες οπότε έχουν ακόμα περισσότερο το νου τους στο σπίτι, και παίρνουν και μεγαλύτερα οικογενειακά επιδόματα! Η επιπρόσθετη οικιακή εργασία τις κουράζει και τις κάνει λιγότερο αποδοτικές. Καθώς έχουν το νου στην οικογένειά τους, δεν ενδιαφέρονται και πολύ να κάνουν καριέρα, και γι’ αυτό δεν αφοσιώνονται στη δουλειά τους το ίδιο φανατικά όπως οι άντρες (αν και αυτό δεν είναι απόλυτο). Και τέλος, (μέχρι τώρα) συνταξιοδοτούνται και νωρίτερα από τους άντρες συναδέλφους τους. Έτσι, όταν ένας εργοδότης έχει να επιλέξει ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα, που έχουν λίγο πολύ τα ίδια προσόντα, είναι φυσικό να βρει τον άντρα «συμφερότερο» και να επιλέξει αυτόν. Στο κάτω-κάτω ο σκοπός της επιχειρηματικής δραστηριότητας είναι το κέρδος, δεν είναι; Ποσώς ενδιαφέρει τον κάθε εργοδότη του οποιουδήποτε φύλου το τι ανάγκες έχει η γυναίκα που ψάχνει για δουλειά, το αν έχει να συντηρήσει μια οικογένεια σε ίσο βαθμό με τον άντρα της ή και απολύτως ΜΟΝΗ ΤΗΣ, καθώς και πόσο μεγάλη είναι η οικογένεια αυτή.

Και ακριβώς επειδή το κέρδος είναι ο σκοπός και οι άντρες εργαζόμενοι κρίνονται πιο κερδοφόροι, όποτε υπάρχει ανεργία, οι γυναίκες είναι οι πρώτες που μένουν χωρίς δουλειά. Ένα παράδειγμα είναι η η οικονομική κρίση στην Ταϊλάνδη το 1998, οπότε απολύθηκαν 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι. Σύμφωνα με την εφημερίδα Le Monde Diplomatique (18.06.2000), το 80% των απολυθέντων ήταν γυναίκες. Άρα σαφώς υπάρχουν διακρίσεις κατά των γυναικών στην αγορά εργασίας, και τα περί ισότητας είναι απλώς παραμύθια.

Τις διακρίσεις αυτές τις αναγνωρίζει και το Κέντρο Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών του Λονδίνου, που μας σερβίρει και μια ενδιαφέρουσα δικαιολογία γι’ αυτές: «Αν καταργούνταν οι διακρίσεις των δυο φύλων στην δουλειά, αυτό θα ήταν καλό για τις γυναίκες, όχι όμως και για το γενικό καλό. Η εξίσωση ανδρών και γυναικών θα σήμαινε και ανάλογη πορεία των δυο φύλων στο χώρο εργασίας, περισσότερο χρόνο στη δουλειά και για τους δυο. Και τότε ποιος θα αναλάμβανε τις ευθύνες του σπιτιού και των παιδιών; Η επένδυση που έχει κάνει η κοινωνία στις γυναίκες, αναθέτοντάς τους αυτές τις ευθύνες, θα εξανεμιζόταν και το κόστος θα ήταν μεγαλύτερο από τα οφέλη που θα απεκόμιζε απασχολώντας τις σε άλλους τομείς.» (Καθημερινή, 17.03.2000).

Με την ευκαιρία αυτής της παράθεσης να πούμε ότι «η επένδυση που έχει κάνει η κοινωνία στις γυναίκες» (όπου το «κοινωνία» μάλλον δεν εννοεί ακριβώς την κοινωνία…) είναι κατά καιρούς διαφορετική. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων όπου οι άντρες βεβαίως πολεμούσαν, και κατά την περίοδο μετά το τέλος τους, όπου πάρα πολλοί άντρες είχαν αποδεκατιστεί, οι γυναίκες ωθούνταν να βγουν στην παραγωγή. Προσλαμβάνονταν ακόμα και σε δουλειές που μέχρι τότε θεωρούνταν αποκλειστικά αντρικές, και αυτό είναι πολύ φυσικό αφού δεν υπήρχαν άντρες να καλύψουν τις θέσεις! Πώς αλλιώς θα συνέχιζε να κινείται η οικονομία;

Όμως και σε άλλες περιπτώσεις οι γυναίκες είχαν την προτίμηση των εργοδοτών. Αυτό συνέβαινε σε εποχές που αμείβονταν λιγότερο από τους άντρες, και αυτό μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με έξυπνο τρόπο ώστε να πέσουν τα επίπεδα των ανδρικών μισθών. Όποιος άντρας ήθελε να δουλέψει έπρεπε ν’ αποδεχτεί χαμηλότερο μισθό από το κανονικό, αλλιώς θα προσλάμβαναν γυναίκα στη θέση του. Οπότε και τα δυο φύλα είχαν «δικαίωμα στην εργασία», με το αζημίωτο για τον εργοδότη…

Αλλά για να ξαναγυρίσουμε στα σημερινά θέματα ισότητας. Αν και βρίσκουμε κάπως απίθανο οι λόγοι που υπάρχουν διακρίσεις να είναι η φροντίδα για το «γενικό καλό» που αναφέρει το Κέντρο Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών του Λονδίνου, θα συμφωνήσουμε με το ότι τη γυναίκα που όντως έχει οικογένεια και παιδιά δεν την συμφέρει να καταναλώνει στη δουλειά της τον ίδιο χρόνο και την ίδια ενέργεια που καταναλώνει ένας άντρας (αν και θεωρούμε ότι ΚΑΙ οι άντρες θα έπρεπε να εργάζονται λιγότερες ώρες). Η γυναίκα χρειάζεται περισσότερες γονικές άδειες, και πρέπει να παραμένει λιγότερο χρόνο στο χώρο εργασίας ώστε να έχει τη δύναμη να λειτουργήσει ως παιδαγωγός και πραγματική ΚΥΡΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΤΗΣ (νοικοκυρά). Δεν μπορεί να είναι πραγματικά ΚΥΡΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ μια εργαζόμενη που γυρίζει ψόφια από τη δουλειά και έχει να κάνει και όλες τις δουλειές του σπιτιού, ή στην καλύτερη περίπτωση να ξεκουραστεί όπως μια τουρίστρια σε ξενοδοχείο, μέσα σ’ ένα χώρο που ουσιαστικά καθορίζεται κι εξουσιάζεται από τη μητέρα της ή την πεθερά της, ή το όποιο άλλο πρόσωπο την αναπληρώνει τις ώρες που λείπει. Δεν μπορεί έτσι κατάκοπη να αντιμετωπίσει ως παιδαγωγός τα παιδιά της, τα οποία πιθανότατα κάποια γιαγιά έχει σε όλο το διάστημα της απουσίας της εμποτίσει με ιδέες και συμπεριφορές που η ίδια η μητέρα δεν εγκρίνει. Αυτά τα πράγματα δεν είναι ούτε προς το συμφέρον της γυναίκας, ούτε προς το συμφέρον των παιδιών, ούτε προς το συμφέρον των γιαγιάδων – που περίμεναν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους για να ξεκουραστούν, και τώρα που δεν έχουν πια ούτε τη δύναμη ούτε το κουράγιο της νιότης, αναλαμβάνουν και πάλι τέτοια καθήκοντα! Κοντολογίς, αυτά τα πράγματα δεν είναι προς το συμφέρον της κοινωνίας.

Κι επειδή δεν είμαστε τόσο μη-ρεαλίστριες ώστε να προσδοκούμε από την εργοδοσία να σκεφτεί το καλό της κοινωνίας περισσότερο απ’ ότι την τσέπη της, και ν’ αντιμετωπίσει τον κάθε εργαζόμενο ανάλογα με τις ανάγκες του, ζητάμε από το ΚΡΑΤΟΣ να μειώσει δραστικά (όχι για μισή ώρα…) το ωράριο εργασίας για τις οικογενειάρχες, χωρίς μείωση αποδοχών, ή – κάτι που ίσως δεν συμφέρει τους άντρες εργαζόμενους αλλά είναι κι αυτό μια πρόταση – να επιδοτήσει το ίδιο το κράτος, με ποσό που θα παίζει το ρόλο συμπληρωματικής αμοιβής, τις γυναίκες που θα πληρώνονται λιγότερο επειδή θα εργάζονται λιγότερο, ώστε να μπορούν να φροντίσουν καλύτερα την οικογένειά τους.

Και βέβαια αφού η κοινωνία έχει αναθέσει τις περισσότερες ευθύνες για την ανατροφή των παιδιών στις γυναίκες, πρέπει το κράτος να προσφέρει ασφάλιση και στις νοικοκυρές με παιδιά, γιατί αυτές δεν είναι «γυναίκες που δεν εργάστηκαν ποτέ» αλλά γυναίκες που δεν πληρώθηκαν ποτέ για την εργασία τους.

Παράλληλα όπως αναγνωρίζεται ως κοινωνική θητεία ο στρατός, έτσι πρέπει να αναγνωριστεί και η μητρότητα. Μια δίκαιη πρόταση είναι, να θεωρείται συντάξιμος χρόνος το εννεάμηνο της κύησης καθώς και τα δυο πρώτα χρόνια μετά τη γέννηση του παιδιού, οπότε η φροντίδα της μητέρας προς αυτό είναι πιο εντατική. Και ο συντάξιμος αυτός χρόνος, να μην είναι σαν την αναγνώριση στρατιωτικής υπηρεσίας την οποία πρέπει να πληρώσει ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος, αλλά να προσφέρεται στις μητέρες τιμής ένεκεν από την πολιτεία. Θα μπορούσαμε ακόμα να προτείνουμε η γέννηση και ανατροφή ενός παιδιού να είναι αρκετή προϋπόθεση για να πάρει μια νοικοκυρά την ελάχιση σύνταξη, και η ασφαλιστική κλάση να μεταβάλλεται με τη γέννηση περισσότερων παιδιών, ώστε μια πολύτεκνη μητέρα να παίρνει μια σύνταξη σεβαστή και όχι τα ψίχουλα που παίρνει τώρα.

Αυτά είναι μέτρα που εξυπηρετούν την ισότητα, όχι το να είναι υτοχρεωτικό να κατεβάζει το κάθε κόμμα έναν Χ αριθμό γυναικών υποψηφίων στις εκλογές. Αν δεν υλοποιηθούν τέτοια μέτρα που να λαμβάνουν υπόψη τα περί «γενικού καλού» που επισημαίνει το Κέντρο Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών του Λονδίνου, τότε δεν θα υπάρχει ισότητα ανδρών και γυναικών, αλλά ισοπέδωση και εκμετάλλευση όλων. Και αφού οι γυναίκες έχουμε κερδίσει το δικαίωμα της ψήφου, είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ να εξετάζουμε τους πολιτικούς, άντρες και γυναίκες, με βάση το αν είναι πρόθυμοι να υλοποιήσουν τέτοια μέτρα προς όφελός μας. Διαφορετικά το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι δεν ωφελεί τις γυναίκες ως ΣΥΝΟΛΟ, αλλά τις «μητέρες του έθνους», που το χρησιμοποιούν για να βελτιώσουν τη ΔΙΚΗ τους κατάσταση και το ΔΙΚΟ τους μισθό.

Κάτω η Μπάρμπυ!

Αίνιγμα: Τι είναι καλοντυμένο, έχει ύφος υπεροπτικό, σώμα σαν αυτό που δίνει η νευρική ανορεξία και στήθος σαν αυτό που φτιάχνει η πλαστική χειρουργική, κι επιπλέον η ζωή του όλη είναι σπίτια (με πισίνα…) αυτοκίνητα, κοσμήματα, ρούχα, καλλυντικά, κι ένας γκόμενος;

ΤΟ ΒΡΗΚΑΤΕ! ΕΙΝΑΙ Η ΜΠΑΡΜΠΥ! Η πλαστική (κυριολεκτικά) κούκλα που ζει πλαστική (μεταφορικά) ζωή, και με τα πλαστικά αξεσουάρ της και τα ηλίθια βιβλιαράκια της μεταφέρει τη νόσο της πλαστικίτιδας στα μικρά κορίτσια που παίζουν μ’ αυτήν.
Είναι η Μπάρμπυ! Μια ολίγον μεγαλύτερη από έφηβη, που κατακρεουργεί στην προκρούστεια κλίνη της τα κορίτσια της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας, μη αφήνοντας καθόλου χώρο για δραστηριότητες που ταιριάζουν στα δικά τους χρόνια. Είναι αυτή, που δημιουργεί την πεποίθηση ότι σκοπός μας είναι να ζούμε με καλοπέραση, shopping, στρας, φλας και χαζογκομενιλίκια. Όχι υπευθυνότητα και υποχρεώσεις και κοινωνικές σχέσεις – όπως οι κλασικές κούκλες που πάνε επίσκεψη και παίζουν τις κουμπάρες και πάνε βόλτα το μωρό τους ή μαγειρεύουν. Και βέβαια όχι κάτι πιο ριζοσπαστικό, όπως π.χ. μια κούκλα ακτιβίστρια, νταλικιέρισα κ.τ.λ.. Και προς Θεού, όχι φτωχοντυμένη!

Θα μου πείτε, η Μπάρμπυ δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πιο ριζοσπαστικούς ή πιο παραδοσιακούς ρόλους στο παιχνίδι; Ναι, ασφαλώς, αν το παιδί σκεφτεί κάτι τέτοιο από μόνο του ή του το υποδείξει κάποιος άλλος, αλλά η ίδια η κούκλα και τα βιβλιαράκια της που κατευθύνουν το παιχνίδι μαζί της, διδάσκουν άλλα… Βασικά, το να κάνεις επίδειξη, κοινώς φιγούρα, και να ψωνίζεις, πάλι για να κάνεις επίδειξη.

Διάφορες μελέτες δείχνουν ότι η Μπάρμπυ ευθύνεται για την εμφάνιση νευρικής ανορεξίας σε μικρά κορίτσια που την θεωρούν σαν πρότυπό τους. Ασφαλώς, δεν μπορεί να ευθύνεται μόνο η Μπάρμπυ για τη μανιώδη προβολή του πολύ αδύνατου σώματος, έχει όμως κι αυτή τη δική της αποτελεσματική συμβολή. Δείτε τι γράφει σε επιστολή της στην εφημερίδα New York Times (http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9D00E1D7123AF935A15755C0A96F958260) μια πρώην οπαδός της Μπάρμπυ, που κάνει μια ενδιαφέρουσα σύγκριση μεταξύ της κούκλας και του καρτούν του Ταρζάν:

«‘Γιατί ο Ταρζάν δεν είναι επικίνδυνος όπως η Μπάρμπυ’

Δημοσιεύθηκε στις 26 Ιουνίου 1999

Ο Kevin Colleary… υποθέτει ότι ο μυώδης χαρακτήρας καρτούν παρουσιάζει μερικά από τα προβλήματα που έχουν και οι κούκλες Μπάρμπυ. Αλλά υπάρχει τεράστια διαφορά. Το εξάχρονο παιδί μου ξέρει ότι αυτός ο χαρακτήρας καρτούν δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι αληθινός, και ότι οι γορίλλες δεν μιλάνε.
Όταν ήμουν μικρή, τα κορίτσια θεωρούσαν τις Μπάρμπυ τα ιδανικά θηλυκά. Φανταζόμασταν ότι ήμασταν αυτές – τα δημοφιλή κορίτσια που φορούσαν κολλητά φορέματα και πήγαιναν στο χορό του κολεγίου με τον Κεν. Επειδή υπήρχε αλληλεπίδραση με τη Μπάρμπυ, θέλαμε να είμαστε εκείνη. Ήταν το πρότυπό μας – επικίνδυνη λόγω της σιλουέτας της, κι επειδή όλο κι όλο που ήθελε απ’ τη ζωή της ήταν να παντρευτεί τον Κεν, το ταίρι της στην τελειότητα.

NANCY INTRATOR
Mount Kisco, N.Y., 22 Ιουνίου 1999».

Δεν υπήρξαμε όλες οπαδοί της Μπάρμπυ, όπως η φίλη μας η Νάνσυ πέραν του Ατλαντικού (εξάλλου, υπήρχε και η Σίντυ, και η Μπίμπι Μπο, οι άλλες κούκλες-πρότυπα…) Όμως όλες είμαστε πια δηλωμένες εχθροί της και σας καλούμε να την εξοβελίσετε από τα σπίτια σας, αυτήν και τα ηλίθια βιβλιαράκια της, και αν θέλετε να κάνετε δώρο σε μικρά κορίτσια κούκλες, να προτιμάτε αυτές που δεν καλουπώνουν τόσο αφύσικα το κριτήριο που έχουν τα παιδιά για την ωραία εξωτερική εμφάνιση και την ευτυχισμένη ζωή. Είναι κι αυτό μια πράξη αντίστασης στον έξωθεν επιβαλλόμενο έλεγχο για το πώς αντιλαμβανόμαστε τη ζωή και τι θέλουμε από αυτήν!

Γι’ αυτό λοιπόν, ΚΑΤΩ Η ΜΠΑΡΜΠΥ!

ΑΓΑΖΗΛΟΣ και ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ

Κάποιοι αναγνώστες μας ρωτάνε αν το αρχαιοελληνικό όνομά μας δηλώνει κάποια προτίμηση σ’ αυτό που κάποιοι αποκαλούν «δωδεκαθεϊσμό» ή «πατρώα ελληνική θρησκεία». Ξεκαθαρίζουμε λοιπόν πως όχι, δεν έχουμε κάποια προτίμηση σ’ αυτή την θρησκεία, τον ασπασμό της οποίας θεωρούμε αρχαιοπληξία και καθόλου δεν τον γουστάρουμε. Θα σας εξηγήσουμε αμέσως 13 από τους 1013 λόγους που το κάνουμε αυτό.

1. Η «πάτρια» ή «πατρώα» ή αρχαία τέλος πάντων, δωδεκαθεϊκή – ειδωλολατρική – παγανιστική κ.τ.λ. θρησκεία των Ελλήνων δεν ήταν και πολύ «πάτρια». Μας λέει ο Ηρόδοτος (Ιστορίαι Β’ 4:) «…Δώδεκά τε θεών επωνυμίας έλεγον πρώτους Αιγυπτίους νομίσαι καί Έλληνας παρά σφέων αναλαβείν, βωμούς τε καί αγάλματα καί νηούς θεοίσι απονείμαι σφέας πρώτους καί ζώα εν λίθοισι εγγλύψαι…» Δηλαδή: «Λένε επίσης ότι πρώτοι οι Αιγύπτιοι δημιούργησαν τα ονόματα των δώδεκα θεών τα οποία υιοθέτησαν οι Έλληνες και ότι ήταν οι πρώτοι που ίδρυσαν βωμούς, αγάλματα και ναούς προς τιμήν των θεών και χάραξαν μορφές πάνω σε πέτρα» . Και στο Ιστορίαι Β’ 58: «Πανηγύρις δέ άρα καί πομπάς καί προσαγωγάς πρώτοι ανθρώπων Αιγύπτιοι εισι οι ποιησάμενοι, καί παρά τούτων Έλληνες μεμαθήκασι. Τεκμήριον δέ μοι τούτου τόδε’ αι μέν γάρ φαίνονται εκ πολλού τεο χρόνου ποιεύμεναι, αι δέ Ελληνικαί νεωστί εποιήθησαν». Δηλαδή: «Επιπλέον, οι Αιγύπτιοι επινόησαν και δίδαξαν στους Έλληνες τις λατρευτικές συγκεντρώσεις, τις λιτανείες και τις λειτουργίες, γεγονός που αποδεικνύεται από την αδιαφιλονίκητη αρχαιότητα τέτοιων τελετών στην Αίγυπτο σε σύγκριση με την Ελλάδα, όπου εισήχθησαν μόλις πρόσφατα» . Και άλλα πολλά λέει ο Ηρόδοτος, πάρτε το βιβλίο του και διαβάστε τα μόνοι σας. Δεν μας ενοχλεί το γεγονός ότι δεν είναι ακραιφνώς «ελληνικοί» οι βασικοί δώδεκα θεοί, μας ενοχλεί όμως ότι αυτούς τους εισαγόμενους «θεούς» τους λένε «πάτριους» και δεν δέχονται ότι μπορεί ο Έλληνας να είναι Χριστιανός επειδή ο Ιησούς είναι «ραβίνος εισαγόμενος». Αυτό σημαίνει ότι οι αρχαιόπληκτοι ή αδιάβαστοι είναι ή ηθελημένα εθελοτυφλούν.

2. Μας φαίνεται βαρύ να πρέπει να λατρεύουμε δώδεκα θεούς…. Δυστυχώς στην πραγματικότητα οι «θεοί» και «θεές» συμπεριλάμβαναν πολλούς και διάφορους τοπικούς θεούς, μικροθεούς, θεοποιημένους ανθρώπους κ.τ.λ. και ήταν μάλλον αμέτρητοι, ώστε κάποιος αρχαίος (μας διαφεύγει ποιος) να διαπιστώνει ότι υπάρχουν περισσότεροι θεοί απ’ ότι άνθρωποι. Αυτό σαν ιδέα και μόνο μας φαίνεται ενοχλητικό, ειδικά από την στιγμή που όλοι αυτοί είχαν αντικρουόμενα συμφέροντα και άλλες επιθυμίες κι επιδιώξεις ο ένας από τον άλλον. Ποιον να πρωτολατρέψεις βρε αδελφέ; Ποιον να καλοπιάσεις, που σ’ έβαζε στο μάτι ο αντίζηλός του και γινόταν της κακομοίρας;

3. Οι «πάτριοι θεοί» ήταν πολύ απαίσιοι χαρακτήρες, κυριολεκτικά του σχοινιού και του παλουκιού. Μα την αλήθεια αναγνώστη, αν υπήρχε αυτός ο Δίας θα φοβόμασταν να κυκλοφορήσουμε έξω, όπως και ν’ αφήσουμε έξω τα παιδιά μας – αγόρια ή κορίτσια δεν έχει σημασία, ο Δίας εκμεταλλευόταν σεξουαλικά άτομα και των δύο φύλων. Αλλά και οι υπόλοιποι δεν ήταν καλύτεροι. Μετά τον «πατέρα Δία» που απαύτωσε όλη την οικουμένη, πότε μεταμορφωνόμενος σε ταύρο, πότε σε κύκνο κ.τ.λ., ακολουθούσαν και τα παιδιά του: ο Απόλλωνας, που μεταμόρφωσε σε φυτό την Δάφνη που δεν καθόταν να την βιάσει, και γενικώς ταλαιπώρησε πολλές θνητές και νύμφες, και όλοι οι υπόλοιποι που εκδικούνταν κατά βούλησιν ερωμένες κι ερωμένους, άπιστους και μη, ή αυτούς που δεν ήθελαν να κάτσουν να τους φυστικώσει ο «θεός». Και να ‘ταν μόνο αυτά. Η Άρτεμη (ή η Αθηνά;) τύφλωσε έναν κακομοίρη επειδή την είδε γυμνή, τα δυο αδελφάκια Απόλλωνας και Άρτεμη εξόντωσαν τα παιδιά της Νιόβης επειδή αυτή τόλμησε να τα συγκρίνει με τους θεούς. Η Ήρα βασάνιζε από την ζηλοτυπία της τα θύματα του άντρα της, μια και δεν μπορούσε να εκδικηθεί τον ίδιο για τις απιστίες του. Όλοι ανεξαιρέτως (εκτός της Ήρας που δεν μπορούσε, για τον φόβο του Δία.) στόλιζαν τα ταίρια τους με υπερμεγέθη κέρατα κι ασχολούνταν συστηματικά με βιασμούς, παιδεραστία, αιμομειξία κ.α. «θεϊκά» αθλήματα. Προκαλούσαν ταραχές μεταξύ των ανθρώπων για να διασκεδάζουν, και μεροληπτούσαν υπέρ των φίλων τους αδικώντας άλλους, όπως μας δείχνει και ο φίλος μας ο Όμηρος αλλά και ο Ησίοδος. Ρωτήστε κι αυτόν τον δύσμοιρο τον Προμηθέα τι τράβηξε από τους «θεούς». Βέβαια οι φίλοι αρχαιόπληκτοι μας λένε ότι όλα αυτά είναι συμβολικά. Όμως δεν μας πείθουν. Τι μπορούν να συμβολίζουν όλα αυτά τα αίσχη; Απλώς οι άνθρωποι πρόβαλαν τα δικά τους πάθη σε φανταστικά όντα, για να μπορούν να αισθάνονται δικαιωμένοι για τα χάλια τους.

4. Επιπροσθέτως αυτά τα διεστραμμένα και ανταγωνιστικά προς τον άνθρωπο όντα, διψούσαν και για ανθρώπινο αίμα. Τι Ιφιγένεια, και τι ανθρωποθυσίες βρεφών στο Λύκαιον Όρος, τέτοιες που ο Παυσανίας προτίμησε ο άνθρωπος να μην τις περιγράψει. Τι μαστιγώσεις γυναικών για χάρη του Διονύσου, και τι ευνουχισμοί αντρών προς τιμήν της Κυβέλης, και τι άλλες αηδίες και φρίκες που έχουμε την ελπίδα οι «δωδεκαθεϊστές» να μην επιθυμούν να επαναλάβουν, για να λατρέψουν τους «θεούς» τους καλύτερα.

5. Δεν φτάνει που διψούσαν για αίμα οι κανιβαλοθεοί, είχαν μια ειδική προτίμηση στο γυναικείο αίμα. Και δεν το λέμε μόνο για την Ιφιγένεια. Από τις αρχαίες επιγραφές που βρέθηκαν σε χώρους λατρείας των Μυκηναίων αποδεικνύεται ότι τα περισσότερα θύματα ήταν γυναίκες. Μπρρρ…

6. Παρόλα αυτά κάποιοι αρχαιόπληκτοι ισχυρίζονται ότι στην «πατρώα θρησκεία» οι γυναίκες ήταν σε καλύτερη θέση απ’ ότι στον χριστιανικό κόσμο, γιατί γίνονταν λέει ιέρειες. Δηλαδή σφάζανε ζώα και ασχολούνταν με άλλες ασχολίες που θα δούμε στην παράγραφο 9. Ας διαβάσουν αυτό: «Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της οικογενειακής θρησκείας ήταν ότι «δεν μπορούσε να μεταδοθεί παρά μόνον από πατέρα σε γιο. (…) Η μεταβίβαση της οικογενειακής λατρείας γινόταν μόνον από άνδρα σε άνδρα, η γυναίκα δεν είχε δικαίωμα να πάρει μέρος παρά μόνον μέσω του πατέρα ή του συζύγου της, και τέλος μετά το θάνατό της η γυναίκα δεν είχε το ίδιο μερίδιο με τον άντρα της στις τελετές των νεκρικών γευμάτων». Κι αυτό: «Η γέννηση θυγατέρας δεν εκπλήρωνε τον αντικειμενικό σκοπό του γάμου. Η κόρη δεν μπορούσε να συνεχίσει τη λατρεία, γιατί την ημέρα του γάμου της απαρνιόταν την οικογένεια και τη λατρεία του πατέρα της και ανήκε πια στην οικογένεια και στη θρησκεία του συζύγου της. Η οικογένεια και η λατρεία δεν μπορούσε να συνεχιστεί παρά μόνον από τα αρσενικά μέλη.» Περί του ιδιωτικού βίου των αρχαίων Ελλήνων, Θ.Β. Βενιζέλου, α’ έκδοση Αθήναι 1873, επανέκδ. Δημιουργία. ΕΠΙΣΗΣ στην αρχαία εποχή απαγορευόταν σε γυναίκες η συμμετοχή στα Ελευσίνια μυστήρια (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ’, σ.493). Κι αυτό, όχι για να προστατευτούν οι άντρες από σεξουαλικές σκέψεις και ν’ αφιερωθούν στην άσκηση, όπως γίνεται π.χ. στο Άγιο Όρος, αλλά για τους λόγους που θα μας αναπτύξει ο Ησίοδος στην παράγραφο 11.

7. Κι όμως, εκτός που οι γυναίκες δεν είχαν άλλες επιλογές από τον γάμο ή την πορνεία, και υπήρχε ειδικό αστυνομικό σώμα για να τις αστυνομεύει όταν κυκλοφορούσαν εκτός οικίας, οι «γυναικονόμοι» ή «γυναικοκόσμοι», και η βία κατά των γυναικών ήταν θεσμοθετημένη σ’ εκείνη την υπέροχη εποχή της πατρώας θρησκείας. Οι αρχαιόπληκτοι δεν αναφέρουν τις Εστιάδες, τις οποίες όμως θ’ αναφέρουμε εμείς! Οι φίλοι και συγγενείς μας Ρωμαίοι, τιμωρούσαν με αργό θάνατο (έθαβαν ζωντανές!) τις ιέρειες της «θεάς» Εστίας αν αυτές έχαναν την παρθενιά τους, κι όμως οι αρχαιόπληκτοι δεν ενοχλούνται από αυτήν την φρίκη και την διάκριση κατά των γυναικών (παρόμοιες κυρώσεις για άντρες ιερείς δεν υπήρχαν. άσε που δεν μπορείς ν’ αποδείξεις αν ο άντρας είναι παρθένος ή όχι). Φοβόμαστε ότι αν τιμωρούσαν οι Χριστιανοί με θάνατο τις μη παρθένες καλόγριες, οι φίλοι αρχαιόπληκτοι θα χαλούσαν τον κόσμο και δεν θα έκαναν τα στραβά μάτια, όπως κάνουν με τις Εστιάδες.

8. Δεν φτάνει όμως η βία κατά των γυναικών, υπήρχε και η αναγκαστική πορνεία, να προσφέρει δηλ. η γυναίκα το σώμα της στους «λάτρεις» κάποιου θεού ενός συγκεκριμένου ναού. Η πορνεία αυτή προέρχεται από την Ασία, όπως και η «πάτρια» Αφροδίτη. Ήταν αναγκαστική σε μερικές περιπτώσεις για εθιμικούς λόγους, ενώ τις περισσότερες φορές επρόκειτο για δούλες που δεν είχαν δικαιώματα και θεωρούνταν ιδιοκτησία των κυρίων τους, που τις αφιέρωναν στον ναό είτε αυτές το ήθελαν, είτε όχι. Από την «ιερή» λεγόμενη πορνεία βγαίνει και το «ιερόδουλος». Φυσικά τα λεφτά πήγαιναν στον ναό του «θεού», βασικά της Αφροδίτης που είχε και τα μεγαλύτερα πορνεία.

9. Επιπλέον στην αρχαία εποχή ήταν συνηθισμένη η έκθεση των παιδιών, τα οποία οι γονείς πετούσαν στις ερημιές και είτε τα τρώγανε οι λύκοι, οι σκύλοι κ.τ.λ., ή τα παίρνανε άνθρωποι που τα ανέθρεφαν για να τα κάνουν δούλους. Κι εδώ τα περισσότερα έκθετα ήταν κορίτσια. Δεν είδαμε κανέναν αρχαίο «θεό» να καταδικάζει αυτά τα πράγματα, έστω και συμβολικά! Παίρνοντας, βρε αδελφέ, ένα έκθετο να το περιμαζέψει. Αφήνανε την βρώμικη δουλειά για τους δουλέμπορους και τα άγρια ζώα.

10. Θα μας πει κάποιος ότι αυτά τα πράγματα συνέβαιναν όταν οι θεοί είχαν να κάνουν με τους πιο αδύναμους, τους ανθρώπους, αλλά μεταξύ τους υπήρχε ισότητα. Αμ δε! Όταν ο Ποσειδώνας αποφάσισε ν’ απαυτώσει οπωσδήποτε την αδελφή του, την θεά Δήμητρα, κι εκείνη έφυγε και μέχρι σε φοράδα μεταμορφώθηκε για να αποφύγει αυτή την επαφή, εκείνος την καταδίωξε, μεταμορφώθηκε με τη σειρά του σε άλογο κι έκανε το κομμάτι του ο …θεός. Παντού καταπιεσμένες οι γυναίκες… Και μεταξύ των θεών.

11. Και βέβαια η γυναίκα στον αρχαίο κόσμο κατατασσόταν ανάμεσα στις φυσικές καταστροφές (πυρ, γυνή και θάλασσα) και μάλιστα οι «θεοί» των αρχαιοπλήκτων έφτιαξαν την πρώτη, την Πανδώρα, με σκοπό να βλάψουν τους (άντρες) ανθρώπους! Λέει ο Ησίοδος:

« Έτσι ο Δίας έστειλε στους άνδρες τις γυναίκες σαν επιδημία, γεμάτες σχέδια ύπουλα».

Αλλά ο Ησίοδος δεν σταματά εκεί. Ακούστε κι αυτό:

«Μέτρο κανένα δε γνωρίζουν, σε όλα είναι άσωτες,
Κι έτσι μοιάζουν με τους κηφήνες που δεν
κατέχουν καμμιά δουλειά παρά κατεβάζουν
στην κοιλιά τους των άλλων το μόχθο…όποιος
λοιπόν γλιτώσει από το γάμο και τα αισχρά
έργα των γυναικών, αυτός σώζει το βιό του.
Αλλά όποιος παίρνει ένα πλάσμα βλαβερό,
αυτού η ζωή γίνεται μαρτύριο αδιάκοπο και τα βάσανα είναι αβάστακτα.

…γιατί οι γυναίκες στραγγίζουνε τον άνδρα
και τον παραδίδουν σε θλιβερά γεράματα».

Πόσο γελοία φαίνονται αυτά, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη του πόσο εργάζονταν οι γυναίκες στην αγροτική και κτηνοτροφική οικονομία… Όμως έχει κι άλλο:

«Ποτέ μην αφήσεις να σε ξεμυαλίσει η γυναίκα
η κουνοκώλα, ούτε οι κολακείες της που
μ’ αυτές να σε τυλίξει θέλει.
Κι ακόμα
Η γυναίκα είναι μια συμφορά, μια ωραία
συμφορά, μια καλοστημένη παγίδα που μέσα
της πέφτουν οι άνθρωποι.» (τουτέστιν οι άντρες).

Ο Πλάτωνας, που στην Πολιτεία εξισώνει άνδρες και γυναίκες, στον Τίμαιο 42 Β γράφει:

«όποιος όμως άνδρας αποτύχει σε αυτά (να ζήσει μέσα στη δικαιοσύνη), θα μεταμορφωθεί κατά τη δεύτερη γέννησή του σε γυναίκα». Με δυο λόγια, έτσι θα τιμωρηθεί. Κάτι ήξερε ο Πλάτωνας, μια και ήταν πολύ μεγάλο πρόβλημα το να είσαι γυναίκα την εποχή των «πατρώων θεών».

Παράλληλα ο (δημοκρατικός!) Δημόκριτος λέει:

(Απ. 110) «γυνή μη ασκείτω λόγον- δεινόν γαρ» («η γυναίκα να μην εξασκείται στο ρητορικό λόγο, γιατί είναι κακό πράγμα»).

και:

«Είναι η πιο μεγάλη προσβολή για τον άντρα να κυβερνάται από γυναίκα» (Απ. 111).

Έχετε ακόμα αμφιβολίες για την θέση των γυναικών στον κόσμο της «πατρώας θρησκείας»; Διαβάστε κι αυτά: Λέει ο Μένανδρος: «Φύτρο κακό είναι η γυναίκα στη ζωή
αλλά σαν αναγκαίο κακό την αγοράζουμε». Όπως τα πράγματα.

Και ο Αντιφάνης: «Μόνο σ’ ένα εμπιστεύομαι τη γυναίκα: πως
σαν πεθάνει δεν θα ξαναζήσει. Σε τίποτε
άλλο δεν της έχω εμπιστοσύνη ώσπου να
πεθάνει».

Τα υπόλοιπα μισογυνικά του Ευριπίδη, του Παλλαδά και άλλων δεν τα αναφέρουμε, γιατί έχουμε ήδη νευριάσει.

12. Άλλος σοβαρός λόγος που δεν συντασσόμαστε με τους «δωδεκαθεϊστές» είναι ότι δεν θέλουμε καθόλου πάρε-δώσε με την μονίμως εμπαθή και οργισμένη κυρία Τζάννη που εμφανίζεται σε διάφορα τηλεοπτικά παράθυρα και ισχυρίζεται κάτι απίθανα αντιεπιστημονικά πράγματα. Μάλιστα θεωρούμε ότι το γυναικείο φύλο βγάζει κακό όνομα εξαιτίας της – όπως βγάζει και το αντρικό, χάρη σε κάποιους ανεκδιήγητους «δωδεκαθεϊστές».

13. Εν κατακλείδι, εμείς οι Αγάζηλοι δεν θεωρούμε ότι οι γυναίκες είμαστε καταστροφικές ή κατώτερες από τους άντρες, δεν δεχόμαστε το θεσμοθετημένο (λόγω του μεγάλου άπιστου Δία) κεράτωμα, δεν δεχόμαστε να βιάζουν εμάς και τα παιδιά μας οι «θεοί» και δεν ανεχόμαστε τον ερωτικό ανταγωνισμό από κατσίκες! Διότι μην ξεχνάμε ότι στο πάνθεον των αρχαίων υπήρχε και ο Πάνας. ο οποίος δεν ταλαιπωρούσε μόνο τις νύμφες, αλλά και τις κατσίκες, όπως βλέπουμε εδώ. και ο οποίος, σαν θεϊκό πλάσμα που ήταν, αποτελούσε την δικαίωση του κάθε κτηνοβάτη.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Μην βγάζεις εύκολα συμπεράσματα φίλε αναγνώστη. Τα αρχαιοελληνικά ονόματα δεν πάνε πακέτο με την αρχαιοπληξία, και αποτελούν κληρονομιά όλων μας – και των αρχαιοπλήκτων, και των μη αρχαιοπλήκτων, όπως εμείς.

ΕΚΤΡΩΣΗ: ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

της Frederica Matthews Green

Αν πραγματικά θέλουμε να υποστηρίξουμε τα δικαιώματα των γυναικών, είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε την αλήθεια για την έκτρωση και να δουλέψουμε με στόχο να σταματήσει να εφαρμόζεται. Πριν από πολλά χρόνια είχα άλλη άποψη. Στο κολέγιο συνηγορούσα για την κατάργηση των νόμων περιορισμών των εκτρώσεων και υποστήριζα τις φίλες μου που πήγαιναν σε άλλη Πολιτεία να κάνουν έκτρωση.  Όταν πρωτοεμφανίστηκε το κίνημα του φεμινισμού οι γυναίκες αντιμετώπιζαν φοβερά εμπόδια. Μια τυπική γυναίκα την θεωρούσαν τότε απλώς ως μια ελκυστική ύπαρξη, χωρίς όμως μυαλό. Οπωσδήποτε ανίκανη να διευθύνει μια επιχείρηση, κάποια που ίσως δεν θα έπρεπε να έχει ούτε δικαίωμα ψήφου.

Αλλά τα εμπόδια δεν ήταν μόνο πολιτικά. Νιώθαμε από τη φύση μας ευάλωτες, καθώς οι στατιστικές βιασμών έδειχναν άνοδο και το γυναικείο σώμα γινόταν αντικείμενο διαφημίσεων ή διασκεδάσεων. Η υποτίμηση που έδειχνε ο κόσμος προς τις ικανότητές μας συνδυαζόταν με βάρβαρες διαθέσεις προς τα σώματα μας, τα οποία κινδύνευαν εξωτερικά με βίαιη μεταχείριση, εσωτερικά δε τα απειλούσε η ξένη εισβολή. Γιατί μια εγκυμοσύνη που δεν την είχαμε προγραμματίσει τη θεωρούσαμε σαν εισβολέα, σαν ένα εχθρό αποφασισμένο να ιδρύσει αποικία μέσα στο σώμα κάποιου άλλου και να καταστρέψει τα σχέδιά του. Θεωρούσαμε ως πρώτιστο δικαίωμα τού καθενός να κρατά το σώμα του ασφαλές, αποκλειστικά δικό του και υγιές. Χωρίς αυτό, όλα τα άλλα δικαιώματα ήταν χωρίς σημασία.

Πιστεύω ακόμα ακράδαντα ότι οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να προστατεύουν το σώμα τους. Γι αυτό τώρα αντιτίθεμαι στην έκτρωση. Το δικαίωμα μιας γυναίκας αρχίζει από τη στιγμή που το σώμα της αρχίζει να υπάρχει. Είναι δικό της και πρέπει να προστατεύεται, χωρίς να έχει σημασία που ζει, ακόμα και στη μήτρα τής μητέρας της. Το ίδιο  ισχύει και για τον αδελφό της που είναι αγόρι.

Για χρόνια υιοθέτησα την άποψη ότι το αγέννητο παιδί ήταν μόνο μια μάζα από ιστούς. Όταν συμπτωματικά έμαθα τα σχετικά με μια έκτρωση σε περίπτωση προχωρημένης εγκυμοσύνης, τρόμαξα από την περιγραφή τής σύριγγας που το στόμιό της χοροπηδούσε μέσα στην κοιλιά τής μητέρας, καθώς το παιδί της περνούσε τις οδύνες τού θανάτου. Έμαθα ακόμα ότι οι εκτρώσεις σε πρώιμα σταδία εγκυμοσύνης δεν είναι πιο ευγενικές. Το παιδί τεμαχίζεται κομμάτι κομμάτι και απορροφάται μέσω ενός αυλού σε μια σακούλα γεμάτη αίμα. Το χειρότερο απ όλα, έμαθα ότι το 1981 ο γιατρός William Cates των Centers for Disease Control έκανε την εκτίμηση ότι 400 -500 φορές το χρόνο βγαίνουν ζωντανά παιδιά μετά από εκτρώσεις σε προχωρημένα σταδία εγκυμοσύνης, τα οποία θανατώνονται με στραγγαλισμό, πνιγμό, ή απλώς αφήνονται μέσα σ ένα δοχείο σε ένα σκοτεινό θάλαμο μέχρι να σταματήσει οριστικά το κλαψούρισμά τους.

Δεν μπόρεσα να αρνηθώ ότι είχα μπροστά μου μια αποτρόπαιη πράξη βίας. Ακόμα κι αν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία ότι το αγέννητο ήταν ένα πρόσωπο, αν είχα δει κάποιον να κάνει το ίδιο πράγμα σ ένα γατάκι, θα είχα νιώσει φρίκη. Ο φεμινισμός που οραματιζόταν μια νέα δίκαιη κοινωνία είχε υιοθετήσει μια πράξη τόσο κατάφορα άδικη!

Στους Αδελφούς Καραμαζώφ, κάποιος ρωτήθηκε αν θα ήταν διατεθειμένος να γίνει ο αρχιτέκτονας ενός καινούργιου κόσμου, στον οποίον όλοι οι άνθρωποι θα ήταν ευτυχισμένοι και ειρηνικοί, με την αναγκαία και αναπόφευκτη προϋπόθεση να βασανιστεί μέχρι θανάτου ένα και μόνο μικροσκοπικό πλάσμα – ένα μωρό… επί παραδείγματι -, και να θεμελιωθεί το οικοδόμημα εκείνο επάνω στα δάκρυά του, που δεν θα απολάμβαναν την απόδοση δικαιοσύνης. Όμως δεν κρύβεται μόνο ένας θάνατος κάτω από αυτό το οικοδόμημα τού σύγχρονου κόσμου, αλλά δεκάδες εκατομμυρίων, και προστίθενται χιλιάδες ακόμα κάθε μέρα. Η δικαιοσύνη δεν είναι δυνατόν να οικοδομηθεί πάνω σ ένα τέτοιο αιματοβαμμένο θεμέλιο.

Έχουν οι γυναίκες ωφεληθεί από τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων; Κάποιος έχει ωφεληθεί, όχι όμως η γυναίκα, που καταφεύγει στην έκτρωση. Η βιομηχανία εκτρώσεων έχει κέρδη περίπου 500 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο, και η πώληση των μελών των αγέννητων παιδιών μπορεί να ανεβάσει το ποσό αυτό σε δισεκατομμύρια. Η μέση γυναίκα

όμως δεν κερδίζει, αλλά χάνει όταν κάνει έκτρωση. Χάνει πρώτα τις εκατοντάδες δολάρια που πρέπει να πληρώσει για την επέμβαση. Δεύτερον, πρέπει να περάσει μέσα από μια εξευτελιστική διαδικασία, να υποστεί μια εισβολή στο εσωτερικό της χειρότερη από βιασμό, καθώς η μήτρα της εκκενώνεται από κάθε απομεινάρι ζωής με αναρροφητική αντλία, κατά τρόπο βίαιο και αφύσικο. Μερικές γυναίκες θα τις κυνηγάει ο ήχος αυτής τής αντλίας για όλη τους τη ζωή.

Τρίτον, μπορεί να χάσει την υγεία της. Στο σώμα τής γυναίκας υπάρχει μια οικολογία με λεπτές ισορροπίες, που δεν ανέχεται να διαταράσσονται οι φυσικές διεργασίες της υγείας της με μηχανικές επεμβάσεις. Εκτός από τις περιπτώσεις γυναικών που παθαίνουν διάτρηση μήτρας ή πεθαίνουν πάνω στο χειρουργικό τραπέζι των εκτρώσεων, υπάρχουν κι άλλες πιο κρυφές βλάβες. Η είσοδος τής μήτρας, ο αυχένας της, είναι κατασκευασμένος ώστε να διαστέλλεται σταδιακά κατά τη διάρκεια μερικών ημερών προς το τέλος τής εγκυμοσύνης. Στην έκτρωση όμως ο αυχένας τραβιέται βίαια για να ανοίξει σε μερικά λεπτά. Οι ευαίσθητες μυϊκές ίνες μπορεί να βλαφτούν έτσι ώστε να προκαλούνται αποβολές, βλάβη που μπορεί να γίνει αντιληπτή πολύ αργά, όταν μια εγκυμοσύνη αργότερα θα είναι επιθυμητή.

Αλλά ενώ ο αυχένας μπορεί να ανοιχθεί, η μήτρα δεν έχει κατασκευαστεί για να εκκενώνεται με αντλία κενού.

Μικροτραυματισμοί και αμυχές αφήνουν ουλές οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν σε ενδομητρίτιδα. Όταν οι ουλές αυτές είναι κοντά στις εξόδους των σαλπίγγων (ωαγωγών), τα ανοίγματα  μπορεί να παραμορφωθούν. Έτσι, ενώ τα μικρά σπερματοζωάρια μπορούν να εισχωρήσουν μέσα στις σάλπιγγες από πολύ μικρά ανοίγματα και το ωάριο να γονιμοποιηθεί, το γονιμοποιημένο ωάριο, μερικές εκατοντάδες φορές μεγαλύτερο από το σπερματοζωάριο, δεν μπορεί να περάσει στη μήτρα από τα ίδια μικρά ανοίγματα. Προσφύεται λοιπόν στη σάλπιγγα και αρχίζει να αναπτύσσεται εκεί μέσα έως ότου το μέγεθος τού παιδιού φτάσει στο όριο αντοχής της. Αν η κατάσταση αυτή (εξωμήτρια κύηση) δεν διαγνωσθεί εγκαίρως, η σάλπιγγα ρήγνυται, το παιδί πεθαίνει και η μητέρα διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο. Όταν διαβάζει κανείς ότι ο ρυθμός εμφανίσεως εξωμήτριων κυήσεων στην Αμερική αυξήθηκε κατά 500% μεταξύ των ετών 1970 και 1987, πρέπει προφανώς να αναζητήσει την αιτία στη σημαντικότερη διαταραχή στην υγιεινή της αναπαραγωγικής λειτουργίας των γυναικών κατά την περίοδο αυτή (δηλαδή στις εκτρώσεις). Και όμως ο πολλαπλασιασμός των βλαβών που σχετίζονται με εξωμήτριες κυήσεις προβάλλεται σαν απόδειξη του ότι η εγκυμοσύνη είναι πιο επικίνδυνη από την έκτρωση!

Σε άλλες περιπτώσεις, οι ουλές στις εξόδους των σαλπίγγων μπορεί να προκαλέσουν ολοκληρωτική βλάβη. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το σπερματοζωάριο δεν μπορεί να συναντήσει το ωάριο και η γυναίκα παθαίνει οριστική στείρωση.  Ήθελε ίσως να κάνει έκτρωση σε μία της μόνο εγκυμοσύνη, αλλά η έκτρωση αυτή κάλυψε μια και καλή όλες τις πιθανές εγκυμοσύνες σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή της.

Και ερχόμαστε στην πιο συντριπτική απώλεια για τη γυναίκα, την απώλεια του ίδιου του παιδιού της. Η ρητορεία γύρω από την έκτρωση περιγράφει το αγέννητο παιδί σαν παράσιτο, σαν έναν όγκο, σαν μια μάζα από ιστούς. Στην πραγματικότητα είναι το παιδί της. Τόσο όμοιο μ’ αυτήν, όσο και οποιοδήποτε άλλο παιδί που θα ήθελε να αποκτήσει στο μέλλον. Θα έχει κάτι από την εμφανισή της, τα ταλέντα της, θα είναι ένας κλάδος τού οικογενειακού της δέντρου.

Με την έκτρωση, προσφέρει το παιδί της θυσία στο δικαίωμά της να συνεχίσει το είδος τής ζωής που κάνει, μια θυσία που θα καταστήσει όλη την υπόλοιπη ζωή της στοιχειωμένη.

Και αυτό γιατί η τελευταία (απώλεια) είναι αυτή η απώλεια τής ειρήνης τού λογικού της. Πολλές γυναίκες θλίβονται βαθιά και σιωπηλά μετά την έκτρωση. Η θλίψη τους αγνοείται από την κοινωνία που νομίζει ότι νιώθουν ευγνωμοσύνη για την ελευθερία που έχουν να κάνουν έκτρωση. Μερικές υποφέρουν από κατάθλιψη, από εφιάλτες, από σκέψεις αυτοκτονίας. Άλλες ξυπνούν τη νύχτα νομίζοντας ότι ακούν ένα μωρό να κλαίει. Ένας άνδρας που είδε τη σύζυγό του να αποδιοργανώνεται πλήρως μετά από μια έκτρωση απόρησε: Τι είδους συναλλαγή είναι αυτή; Κερδίζεις τον έλεγχο του σώματος σου, χάνεις τον έλεγχο του μυαλού σου! Πάντως, το παιδί που χάθηκε στην έκτρωση δεν πρόκειται να ξυπνάει τη μάνα του τη νύχτα. Αυτό η γυναίκα το κέρδισε, τουλάχιστον προς το παρόν…

Για όλες αυτές τις απώλειες οι γυναίκες δεν κερδίζουν τίποτε άλλο εκτός από το δικαίωμά τους να κινούνται χωρίς δεσμεύσεις στο χώρο τους. Η έκτρωση δε θεραπεύει καμιά αρρώστια, σε καμιά γυναίκα δεν προσφέρει πρόοδο. Το μόνο που κάνει είναι να προσαρμόσει τη γυναίκα δια τού χειρουργείου σ ένα πολιτισμό που θεωρεί την εγκυμοσύνη και την ανατροφή παιδιών ως φορτίο δυσβάστακτο. Εάν υποθέσουμε ότι οι γυναίκες αποτελούν μια καταπιεσμένη κοινωνική ομάδα, θα είναι η μόνη τέτοια ομάδα που καταφεύγει στο χειρουργείο για να επιτύχει την ισότητα. Στην ελληνική μυθολογία, ο Προκρούστης ήταν ένας οικοδεσπότης που προσέφερε φιλοξενία. Αν δεν είχες το κατάλληλο μέγεθος για το κρεβάτι του, ή θα σε τραβούσε ή θα σ έκοβε για να σε προσαρμόσει σ αυτό. Η χειρουργική τράπεζα της έκτρωσης είναι η προκρούστεια κλίνη του σύγχρονου φεμινισμού, την οποία, με ακατανόητη διαστροφή, τα θύματα της την διεκδικούν διαδηλώνοντας στους δρόμους.

Οι αρχικές τάσεις τού φεμινισμού είδαν αυτή την υπόθεση πιο καθαρά. Η Susan B. Anthony ονόμασε αυτή την πράξη φόνο παιδιού κι έκανε έκκληση για πρόληψη, όχι απλώς τιμωρία… αυτής της φοβερής πράξης. Οι φεμινίστριες του19ου αιώνος ομόφωνα καταδίκαζαν την έκτρωση. Η Elisabeth Cady Stanton την κατέτασσε στην παιδοκτονία, και διακήρυττε ότι και αν ακόμη καταντούσαμε να θεωρούμε τις γυναίκες σαν περιουσιακά στοιχεία, αυτό δεν θα ήταν χειρότερο για τις γυναίκες από το να φέρονται προς τα παιδιά τους σαν να ήταν ιδιοκτησία τους. Η συνάδελφός τους Matie Brinklerhoff παρομοίαζε την έκτρωση σαν κάποιον που καταφεύγει στη ληστεία μόλις νιώσει πείνα..

Το ερώτημα παραμένει: θέλουν οι γυναίκες την έκτρωση; Όχι βέβαια όπως θα ήθελαν μια Porsche ή ένα παγωτό χωνάκι. Όπως ένα ζώο που έχει πιαστεί σε παγίδα προσπαθεί να ελευθερωθεί κόβοντας το πόδι του με τα δόντια, έτσι και η γυναίκα που αναζητά την έκτρωση προσπαθεί να διαφύγει από μια δύσκολη κατάσταση σε μια πράξη βίας και αυτοκαταστροφής. Η έκτρωση δεν είναι σημάδι ελευθερίας των γυναικών, είναι σημάδι απελπισίας.

Πώς προέκυψε αυτή η απελπισία; Δύο τάσεις τού μοντέρνου φεμινισμού, υιοθετημένες από μια παλαιότερα καθιερωμένη δομή γνωρισμάτων ανδρικής ισχύος, συνδυάστηκαν έτσι ώστε να καταστεί η έκτρωση αναγκαία. Ο φεμινισμός, όπως επεκράτησε τελευταία, επεδίωξε κυρίως να ανοίξει για τις γυναίκες τις πόρτες τής επαγγελματικής και δημόσιας ζωής και επιπλέον, υποστήριξε με πάθος τη σεξουαλική τους ελευθερία. Εν τούτοις, αν και η δημόσια ζωή δυσχεραίνεται από την ευθύνη για τα παιδιά, ενώ εξ άλλου η ανεύθυνη σεξουαλική δραστηριότητα είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να προκύψουν ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. Αυτό το δίλημμα (η ταυτόχρονη υιοθέτηση ενός τρόπου ζωής που παράγει παιδιά και ενός άλλου για τον οποίο τα παιδιά είναι εμπόδια) βρίσκει τη λύση του στο τραπέζι των εκτρώσεων.

Εάν θέλουμε πράγματι μια κοινωνία που να υποστηρίζει και να σέβεται τις γυναίκες, πρέπει να ξεκινήσουμε από τον περιορισμό των μη προγραμματισμένων εγκυμοσυνών. Τα αντισυλληπτικά αποτυγχάνουν. Οι μισές απ όσες γυναίκες έκαναν έκτρωση παραδέχθηκαν ότι χρησιμοποιούσαν αντισυλληπτικά. Έτσι, για να περιοριστούν οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες πρέπει να επιστρέψουμε στη σεξουαλική υπευθυνότητα. Αυτό σημαίνει είτε να αποφεύγει κανείς τη σεξουαλική δραστηριότητα, όταν η γέννηση ενός παιδιού δεν είναι επιθυμητή, είτε να είναι έτοιμος να αναλάβει τις ευθύνες του για τις ζωές που θα συλληφθούν έστω και παρά τη θέλησή του. Να αποφασίσει π.χ. να διαθέσει το παιδί προς υιοθεσία, να προχωρήσει προς το γάμο, ή να εξασφαλίσει την πιστή και συνεπή οικονομική στήριξη τού παιδιού και από τον άλλο συνυπεύθυνο. Η χρήση αντισυλληπτικών δεν μπορεί να αντικαταστήσει την υπευθυνότητα, όπως η χρήση ζωνών ασφαλείας στα αυτοκίνητα δεν δίνει το δικαίωμα σε κανένα να τρέχει ανεξέλεγκτα με όση ταχύτητα θέλει. Δεν ευθύνεται το παιδί για τη σύλληψή του. Είναι απάνθρωπη αδικία να διεκδικούμε το δικαίωμα να το κομματιάζουμε προκειμένου να συνεχίσουμε τη σεξουαλική μας δραστηριότητα χωρίς κανένα φραγμό.

Δεύτερον, πρέπει να πάψουμε να θεωρούμε τη συνέχιση μιας εγκυμοσύνης και το μεγάλωμα παιδιών ως βάρος επαχθές. Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι οι γυναίκες πρέπει να παίξουν ένα ρόλο στη δημόσια ζωή τής κοινωνίας μας. Τα ταλέντα τους και οι ικανότητές τους είναι εξ ίσου πολύτιμες με αυτές των ανδρών και δεν υπάρχει λόγος να τους απαγορεύσουμε να μπουν στον επαγγελματικό στίβο. Αλλά όσα χρόνια το παιδί είναι μικρό, μητέρα και παιδί προτιμούν να είναι μαζί. Εάν οι γυναίκες έχουν τη δυνατότητα να διακόψουν προσωρινά στο μέσον την καριέρα τους, πρέπει να έχουν, όπως είπαμε και παραπάνω, πιστούς και υπεύθυνους άντρες να τις στηρίζουν. Και στους δύο γονείς μπορεί να παραχωρηθεί το δικαίωμα ενός ελαστικού ωραρίου στους τόπους εργασίας. Γονείς που έχουν παιδιά στο σχολείο πρέπει να μπορούν να προσαρμόζουν το ωράριό τους λαμβάνοντας υπ’ όψιν το σχολικό ωράριο. Μπορούν ακόμα να εξοικονομηθούν τα έξοδα γραφείου για τις επιχειρήσεις, μετακινήσεων στους τόπους εργασίας και αμοιβής του προσωπικού που θα  φυλάει τα παιδιά, αν δοθεί η ευκαιρία στους γονείς να παρέχουν την εργασία τους από το σπίτι, όπου αυτό είναι δυνατόν. Πρέπει επίσης οι γυναίκες να γίνονται δεκτές πίσω στη δουλειά, όταν αποφασίσουν να επιστρέψουν, τα δε χρόνια που έμειναν στο σπίτι τους να υπολογίζονται ως χρόνος χρήσιμης μαθητείας στο μάνατζμεντ, στην εκπαίδευση και στην ικανότητα διαπραγματεύσεων.

Τα δικαιώματα των γυναικών δεν έρχονται σε σύγκρουση με αυτά των παιδιών τους. Η εμφάνιση μιας τέτοιας σύγκρουσης είναι δείγμα ότι κάτι πάει στραβά στην κοινωνία. Όταν οι γυναίκες επιτύχουν το σεβασμό της σεξουαλικής λειτουργίας και την επαγγελματική ευελιξία που χρειάζονται δεν θα καταφεύγουν πια, σαν σ’ ένα υποκατάστατο, στην αιματηρή αδικία της έκτρωσης.

Φεμινισμός και εκτρώσεις, μια ιστορία που δεν έχετε ξανακούσει

της Μαρίας Δημητριάδου

Όπως γνωρίζουμε, ο φεμινισμός, το ιδεολογικό κίνημα που διεκδικεί την εξίσωση της γυναίκας με τον άντρα σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής, ξεκίνησε ως θεωρία με την Γαλλική Επανάσταση και με την συνεχή πάλη των θιασωτριών του, που κάποιες φορές είχε βίαιη μορφή, κατάφερε να κερδίσει αρχικά το δικαίωμα των γυναικών στην ψήφο, πρώτα στην Αγγλία κι έπειτα στην Αμερική. Ακολούθησε σταδιακή κατάργηση των διακρίσεων στις σπουδές, στην εργασία και τον γάμο, και σήμερα πια μπορούμε να μιλάμε για ισοπολιτεία ανδρών και γυναικών στις περισσότερες χώρες του Δυτικού κόσμου. Νόμοι άδικοι, όπως ένας αμερικανικός του 19ου αιώνα που όριζε, εάν ο άντρας μιας γυναίκας πέθαινε όσο εκείνη ήταν έγκυος, να της πάρουν το παιδί μόλις γεννηθεί και να το δώσουν σε κάποιον κηδεμόνα που είχε ορίσει ο πατέρας, θεωρούνται σήμερα απολιθώματα και δύσκολα μπορούμε να πιστέψουμε ότι κάποτε ίσχυαν.

Στο μυαλό πολλών ανθρώπων, ο φεμινισμός και η αποποινικοποίηση της έκτρωσης είναι συνδεδεμένα, καθώς θεωρούν ότι βασικό και θεμελιώδες αίτημα του φεμινισμού είναι να έχει η γυναίκα δικαίωμα να διακόπτει την εγκυμοσύνη της. Πολλοί Έλληνες θα θυμούνται ασφαλώς τις διαδηλώσεις με το αίτημα «Έξω οι νόμοι από το κορμί μας» «Ελεύθερες και δωρεάν εκτρώσεις» κ.α. που προηγήθηκαν της αποποινικοποίησης των εκτρώσεων στη χώρα μας. Είναι όμως πράγματι έτσι; Τι πίστευαν για την έκτρωση οι πρώτες, μαχητικές φεμινίστριες, αυτές που με τον αγώνα και τις φυλακίσεις τους έθεσαν τα θεμέλια της σημερινής ισοπολιτείας;

Το βιβλίο «Υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών» («A Vindication of the Rights of Women») που η Mary Wollstonecraft έγραψε το 1792 στην Αγγλία αποτελεί σταθμό στην ιστορία του φεμινιστικού κινήματος. Εκεί η συγγραφέας όχι μόνο υπεραμύνθηκε των δικαιωμάτων των γυναικών, αλλά επίσης καταδίκαζε την έκτρωση και την παιδοκτονία. Στην Αμερική, οι Susan B. Anthony και Elizabeth Cady Stanton συνέχισαν τις προσπάθειές της να ενδυναμώσουν τις γυναίκες. Η Serrin Foster αναφέρει χαρακτηριστικά ότι οι δυο πρωτοπόρες φεμινίστριες «εργάστηκαν για να κερδίσουν δικαίωμα ψήφου, δικαίωμα να συγκεντρωνόμαστε και να μιλάμε ελεύθερα, δικαίωμα να κρατάμε τα παιδιά μας αν χωρίσουμε και να κληρονομούμε εάν παντρευόμαστε. Αγωνίστηκαν επίσης για το δικαίωμα των γυναικών να φοιτούν στο κολέγιο.

Λιγότερο γνωστή είναι η προσπάθειά τους να κάνουν την έκτρωση παράνομη. Οι πρώτες Αμερικανίδες φεμινίστριες εργάστηκαν σε μια ταραγμένη συμμαχία με το ανδροκρατούμενο αντρικό επάγγελμα και τα μέσα για να κηρυχθεί η έκτρωση παράνομη. Πίστευαν ότι η έκτρωση παραβιάζει τα βασικά αξιώματα του φεμινισμού, που περιελάμβαναν μη βία, κατάργηση των διακρίσεων και δικαιοσύνη για όλους.

Έτσι οι ίδιες γυναίκες που αγωνίστηκαν για το δικαίωμα των σκλάβων να είναι ελεύθεροι και για το δικαίωμα των γυναικών να ψηφίζουν, αγωνίστηκαν επίσης για το δικαίωμά μας στη ζωή. Τόνιζαν συστηματικά την εξάλειψη των προβλημάτων που αντιμετώπιζαν οι γυναίκες, με το να αναφέρονται στις αρχικές αιτίες.»

Αλλά ας δούμε πιο συγκεκριμένα, τις απόψεις των διακεκριμένων φεμινιστριών για την έκτρωση . Στην «Υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών», η Mary Wollstonecraft επικρίνει, με καυστικούς όρους του 18ου αι. τη σεξουαλική εκμετάλλευση των γυναικών, και καταλήγει:

«Κατά συνέπεια, οι γυναίκες γίνονται πιο αδύναμες… από όσο έπρεπε να είναι… δεν έχουν αρκετή δύναμη για να ασκήσουν το βασικό καθήκον τής μητέρας… και θυσιάζουν τη γονική στοργή στο βωμό της λαγνείας… είτε καταστρέφουν το έμβρυο μέσα στη μήτρα, είτε το πετούν όταν γεννηθεί… Η φύση απαιτεί σεβασμό σε όλα, κι αυτοί που παραβιάζουν τους νόμους της σπάνια τους παραβιάζουν ατιμωρητί».

Η Susan B . Anthony , στο έντυπο που εξέδιδε με τίτλο «Η επανάσταση», (και όπου η «Υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών» δημοσιευόταν σε συνέχειες) αποκαλούσε την έκτρωση «φόνο παιδιού» και είχε γράψει:

• «Ένοχη; Ναι. Ανεξάρτητα με το ποιο ήταν το κίνητρο, η αγάπη ή η άνεση ή η επιθυμία να σώσει από τη δυστυχία το αθώο αγέννητο παιδί, η γυναίκα που κάνει αυτή την πράξη είναι φρικτά ένοχη. Αυτό θα βαραίνει τη συνείδησή της στη ζωή, και την ψυχή της στο θάνατο. Αλλά όμως, τρεις φορές ένοχος είναι εκείνος που την οδηγεί στην απελπισία, η οποία την εξωθεί στο έγκλημα!»
• «Θέλουμε πρόληψη, όχι απλώς τιμωρία. Πρέπει να φτάσουμε στη ρίζα του κακού… γίνεται από αυτούς που τα μύχια τής ψυχής τους έχουν ξεσηκωθεί ενάντια στη φοβερή πράξη.»
• «Όλα τα άρθρα που έχω διαβάσει πάνω σ αυτό το θέμα, προέρχονται από άντρες. Καταγγέλλουν τη γυναίκα ως τη μόνη ένοχη, και δεν περιλαμβάνουν ποτέ τον άντρα σε οποιαδήποτε σχέδια για λύση του προβλήματος.» (The Revolution, 4(1):4, 8 Ιουλίου 1869)

Η Elizabeth Cady Stanton κατέτασσε την έκτρωση ως μια μορφή παιδοκτονίας,

(The Revolution, 1(5):1, 5 Φεβρουαρίου, 1868) ενώ είχε πει:

• «Όταν φρονούμε ότι η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως περιουσιακό στοιχείο, είναι ατιμωτικό για τις γυναίκες το ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά μας σαν περιουσιακό στοιχείο, το οποίο διαχειριζόμαστε κατά τα κέφια μας.» (Επιστολή στην Julia Ward Howe, 16 Οκτωβρίου 1873, καταγεγραμμένη στο ημερολόγιο τής Howe στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Harvard.)
• «Πρέπει να υπάρξει κάποια θεραπεία ακόμα και για ένα τόσο κραυγαλέο κακό όπως αυτό. Αλλά πού μπορεί να θεμελιωθεί, τουλάχιστον από πού μπορεί να αρχίσει, αν όχι από την ολοκληρωμένη χειραφέτηση κι εξύψωση τής γυναίκας; (The Revolution, 1(10):146-7, 12 Μαρτίου , 1868)

Η Emma Goldman θεωρούσε τις εκτρώσεις αποτέλεσμα δυστυχίας:

• Η συνήθεια των εκτρώσεων έχει φτάσει σε τόσο τρομακτικές διαστάσεις στην Αμερική, ώστε να είναι απίστευτο… τόσο μεγάλη είναι η δυστυχία στην εργατική τάξη, ώστε σε κάθε 100 εγκυμοσύνες διαπράττονται 70 εκτρώσεις. (Mother Earth, 1911)

Η Mattie Brinkerhoff έγραψε χαρακτηριστικά:

• «Όταν κάποιος κλέβει για να ικανοποιήσει την πείνα του, μπορούμε να συμπεράνουμε με βεβαιότητα ότι κάτι δεν πάει καλά στην κοινωνία – ομοίως όταν μια γυναίκα καταστρέφει τη ζωή του αγέννητου παιδιού της, είναι μια απόδειξη ότι είτε λόγω εκπαίδευσης είτε λόγω περιστάσεων έχει κάνει μεγάλο λάθος.» (The Revolution, 3(9):138-9, 2 Σεπτεμβρίου 1869)

Η Victoria Woodhull , η πρώτη γυναίκα υποψήφια για πρόεδρος, ήταν έντονα αντίθετη με την έκτρωση:

• «Τα δικαιώματα των παιδιών ως ατόμων αρχίζουν όταν ακόμα είναι έμβρυα.» (Woodhull’s and Claffin’s Weekly 2(6):4, 24 Δεκεμβρίου 1870)
• «Κάθε γυναίκα ξέρει ότι αν ήταν ελεύθερη, ποτέ δεν θα εγκυμονούσε ένα παιδί ανεπιθύμητο, ούτε θα σκεφτόταν να δολοφονήσει κάποιο παιδί πριν τη γέννησή του». (Wheeling, West Virginia Evening Standard, 17 Νοεμβρίου 1875)

Η Sarah Norton επέκρινε έντονα τους γιατρούς που κάνουν εκτρώσεις κι οραματιζόταν καλύτερες μέρες για τις ανύπαντρες μητέρες και τα παιδιά τους:

• «Οι δολοφόνοι παιδιών εξασκούν το επάγγελμά τους χωρίς εμπόδιο ή κώλυμα, και ανοίγουν σφαγεία παιδιών χωρίς να κρίνονται… δεν υπάρχει θεραπεία για όλη αυτή την προγεννητική δολοφονία; …Ίσως έρθει κάποια εποχή κατά την οποία… μια ανύπαντρη μητέρα δεν θα περιφρονείται εξ αιτίας τής μητρότητας της… και το δικαίωμα του αγέννητου να γεννηθεί δεν θα αποκηρύσσεται ή θα παραβιάζεται». (Woodhull’s and Claffin’s Weekly, 19 Νοεμβρίου 1870)

Η Matilda Gage έγραψε:

• «(Αυτό) το θέμα βρίσκεται στα σφάλματα τής γυναίκας βαθύτερα από οποιοδήποτε άλλο… Διστάζω να μην ισχυριστώ ότι το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης γι’ αυτό το έγκλημα βρίσκεται στην πόρτα του ανδρικού φύλου.» (The Revolution, 1(14):215-6 9 Απριλίου 1868)

Αλλά και η Alice Paul , συγγραφέας της πρωτότυπης «Τροπολογίας περί Ίσων Δικαιωμάτων» (Equal Rights Amendment -1923) ήταν αντίθετη με το μεταγενέστερο ρεύμα που προσπαθούσε να συνδέσει την νομοθεσία αυτή με την έκτρωση. Μια συνεργάτης της τη θυμάται να λέει: «Η έκτρωση είναι η έσχατη εκμετάλλευση των γυναικών».

Όπως λοιπόν βλέπουμε πολύ καθαρά, η στάση του γυναικείου κινήματος απέναντι στις εκτρώσεις ήταν καταδικαστική. Πώς λοιπόν, φτάσαμε στο «μεταγενέστερο ρεύμα» όπου όταν μια φεμινίστρια τοποθετηθεί κατά των εκτρώσεων θεωρείται «αιρετική»; Η Frederica Matthews Green εξηγεί: « Δύο τάσεις τού μοντέρνου φεμινισμού, υιοθετημένες από μια παλαιότερα καθιερωμένη δομή γνωρισμάτων ανδρικής ισχύος, συνδυάστηκαν έτσι ώστε να καταστεί η έκτρωση αναγκαία. Ο φεμινισμός, όπως επεκράτησε τελευταία, επεδίωξε κυρίως να ανοίξει για τις γυναίκες τις πόρτες τής επαγγελματικής και δημόσιας ζωής και επιπλέον, υποστήριξε με πάθος τη σεξουαλική τους ελευθερία. Εν τούτοις, η δημόσια ζωή δυσχεραίνεται από την ευθύνη για τα παιδιά, ενώ εξ άλλου η ανεύθυνη σεξουαλική δραστηριότητα είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να προκύψουν ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. Αυτό το δίλημμα (η ταυτόχρονη υιοθέτηση ενός τρόπου ζωής που παράγει παιδιά και ενός άλλου για τον οποίο τα παιδιά είναι εμπόδια) βρίσκει τη λύση του στο τραπέζι των εκτρώσεων».

Η Serrin Foster είναι ακόμη πιο συγκεκριμένη όσον αφορά καταστάσεις και πρόσωπα:

«Δυστυχώς, το γυναικείο κίνημα της δεκαετίας του 70 δέχθηκε την πρόταση του Larry Lader και του Δρ. Bernard Nathanson , οι οποίοι ίδρυσαν το NARAL (Σ.σ. μαζί με την Betty Friedan το 1969). Πρότειναν στην ηγεσία του γυναικείου κινήματος NOW (Εθνικός Οργανισμός Γυναικών) ότι αν οι γυναίκες ήθελαν ισότητα στο χώρο εργασίας, αν ήθελαν να προσλαμβάνονται, να πληρώνονται και να προάγονται όπως οι άντρες, τότε δεν θα έπρεπε να ενοχλούν τους εργοδότες με άδειες μητρότητας, ειδικές καλύψεις υγείας και τον καιρό που χρειάζεται μια γυναίκα για να φροντίσει το παιδί της. Οι περισσότεροι εργοδότες εκείνη την εποχή πίστευαν ότι οι γυναίκες δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν στο χώρο εργασίας». Και η Foster, πρόεδρος της οργάνωσης «Φεμινίστριες για τη ζωή» η οποία παρέμεινε πιστή στις αρχές του παραδοσιακού φεμινισμού, καταλήγει: «Έτσι δύο άντρες από το NARAL έπεισαν την ηγεσία του γυναικείου κινήματος ότι για να επιτύχουν ισότητα στο χώρο εργασίας έπρεπε να ελέγξουν τη γονιμότητά τους. Δυστυχώς, ποτέ δεν θα επιτύχουμε ισότητα στους χώρους εργασίας με το να περνάμε για άντρες. Η ισότητά μας δεν μπορεί να επέλθει σε βάρος κάποιου άλλου – και ειδικά των παιδιών μας. Για τα τελευταία 27 χρόνια, οι γυναίκες αποδείξαμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε σ’ ένα κόσμο ανδρών. Τώρα είναι καιρός να αποδείξουμε ότι τα καταφέρνουμε ως γυναίκες – αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι οι γυναίκες κάνουν παιδιά και είναι αυτές που πρωταρχικά τα φροντίζουν».

Φυσικά ο Dr. Bernard Nathanson έκανε αυτό που θεωρούσε τότε σωστό, και ασφαλώς είχε ίδιον όφελος να αποποινικοποιηθούν οι εκτρώσεις. Την εποχή εκείνη ανήκε στους «δολοφόνους παιδιών» που περιέγραφε η Sarah Norton, και κέρδιζε πολλά χρήματα από εκτρώσεις. Όμως οι φεμινίστριες ακολούθησαν αυτούς τους δυο άντρες – τραγική ειρωνεία, αν σκεφτεί κανείς την απέχθεια των φεμινιστριών για την «ανδρική ιδιοτελή λογική» που «έχει γεμίσει τον κόσμο πολέμους και βία» κ.τ.λ. κ.τ.λ. Κι έτσι ο εναγκαλισμός των εκτρώσεων από το φεμινιστικό κίνημα μετέτρεψε τον αγώνα για ίσα δικαιώματα και δικαιοσύνη για όλους σε βάρβαρη επικράτηση της αδικίας, του «ο θάνατός σου η ζωή μου», της θεσμοθετημένης παραβίασης των δικαιωμάτων του ενός από τον άλλον, εν προκειμένω του δικαιώματος της μητέρας να ζει όπως επιθυμεί σε βάρος του δικαιώματος του παιδιού στη ζωή. Και ασφαλώς εξίσωσε και τα δύο φύλα στην πιθανότητα καταστροφής τους και την προοπτική της μελλοντικής δυστυχίας τους: γιατί τα εκτρωμένα έμβρυα είναι και αγόρια και κορίτσια. Και γιατί και οι γυναίκες, αλλά και οι άντρες τραυματίζονται στη ζωή από τις επιπτώσεις των εκτρώσεων.

Συνεπώς, μπορούμε να πούμε ότι οι φεμινίστριες που ακολούθησαν τους Lader και Dr. Nathanson (όπως ήταν τότε, μια που από το 1978 έχει στραφεί κατά των εκτρώσεων) παρέκκλιναν από τις αρχές του γνήσιου φεμινισμού, και τις πρόδωσαν. Για την ακρίβεια, η θεωρία τους αποτελεί πλήρη διαστροφή του φεμινισμού, και είναι η αιτία που χιλιάδες γυναίκες δεν θέλουν να αποκαλούνται φεμινίστριες. Ακόμα κι αν οι ακόλουθοι των δυο ανδρών είναι περισσότεροι (πράγμα που επιδέχεται πολλή αμφισβήτηση), ακόμα κι αν έχουν ηγετικές θέσεις (συχνά σε συλλόγους-φαντάσματα), ακόμα κι αν κάνουν πολλή φασαρία, η ιστορία του φεμινισμού είναι καταγεγραμμένη – και τους καταδεικνύει ως αιρετικούς . Μάλιστα η πρόοδος της Γενετικής και της Εμβρυολογίας, που μας δείχνει πόσο γεμάτο ζωή κι ανεπτυγμένο είναι το έμβρυο ακόμα και στα πρώτα στάδια της ζωής του, καθιστά την αίρεσή τους απολύτως απάνθρωπη, και αφυπνίζει τους σκεπτόμενους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις εγωιστικές και άδικες θέσεις της αίρεσης αυτής και να επιστρέψουν στον αγώνα για πραγματική δικαιοσύνη, που ευαγγελίζεται ο γνήσιος, ανόθευτος φεμινισμός.

Πηγή:http://www.maria-dimitriadou.net/feminismektr.htm