Πολλά διαβάσαμε κι ακούσαμε αυτές τις μέρες με αφορμή τη μαφιόζικη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια. Μεταξύ αυτών κι ένα επιθετικό άρθρο της Ρίκας Βαγιάνη, που είδαμε εδώ http://www.greekmoney.gr/index.php/permalink/38833.html, καθώς και διάφορες κραυγές κατά των μπλογκς γενικά, και κατά του indymedia ειδικά. Θεωρούμε ότι μια πολύ ισορροπημένη τοποθέτηση για το θέμα έγινε από την Εύη Κυρατζή, δημοσιογράφο – μέλος της ΕΣΗΕΑ και δημιουργό του μπλογκ http://animalspress.blogspot.com . Δείτε την όπως δημοσιεύθηκε στο «Τρωκτικό» (και σε πολλά άλλα μπλογκς) την Πέμπτη, 22 Ιουλίου 2010.
«Πολύς λόγος έγινε στη δημοσιογραφική μας οικογένεια για το αν ο Σωκράτης Γκιόλιας ήταν ένας από… εμάς. Αρκετοί τον υπερασπίστηκαν και του έπλεξαν το εγκώμιο γιατί το πίστευαν. Άλλοι το έκαναν γιατί ένας δολοφονημένος δημοσιογράφος ηρωποιείται και έτσι εξιλεώνει τους «αμαρτωλούς», σε μία εποχή που η δημοσιογραφία βάλλεται τόσο. Άλλοι κράτησαν αποστάσεις και κάποιοι…
έβγαλαν δηλητήριο…
Δεν γνώριζα, παρά ελάχιστα, τον εκλιπόντα. Αρχισυντάκτης του Μ. Τριανταφυλλόπουλου τότε, μου φάνηκε βιαστικός, αγχωμένος και οξύς. Ένας νέος ρεπόρτερ , παρορμητικός, με ένα ύφος «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Ως «κλασσική δημοσιογράφος εφημερίδας» – αν και παράλληλα δούλεψα σε όλα τα μέσα – έφυγα με αντιφατικές εντυπώσεις γι αυτά τα νέα επηρμένα παιδιά που δουλεύουν στην τηλεόραση, πλην όμως βαθειά μέσα μου με ζήλεια, για το έντονο πάθος του ανήσυχου επαναστάτη που διέκρινα. Ακούγοντας τον πρόσφατα στο ραδιόφωνο να «σφάζει και να μαχαιρώνει», έπιασα τον εαυτό μου να λέει «ρίχτους», κάνε ό,τι δεν τολμήσαμε να κάνουμε εμείς, εγώ.
Είμαι δημοσιογράφος της «παλιάς σχολής» και διάβασα αυτό το διήμερο πονήματα συναδέλφων, που βρήκαν τη χρυσή ευκαιρία και έσπευσαν να σύρουν τα εξ αμάξης κατά των blogs, σε εφημερίδες και διαδίκτυο. Επί 30 συναπτά έτη εργάστηκα κυρίως σε εφημερίδα, οικονομική και ανήκουσα σε παραδοσιακό εκδότη. Δεν μου έβαλε κανείς το πιστόλι στον κρόταφο, αλλά γνώριζα τα όρια της δημοσιογραφικής μου ελευθερίας …
Επομένως, «αγύριστο κεφάλι» δεν είμαι στους νέους τρόπους ενημέρωσης ούτε έχω συμπλέγματα με τα blogs. Γι αυτό, εξάλλου, επέλεξα κι εγώ να είμαι blogger! Έκλεισα τον φάκελο αυτής της δημοσιογραφίας που μέχρι πρότινος ασκούσα, γιατί προτίμησα να υλοποιήσω το όραμα μου, να υπερασπίσω τα δικαιώματα των ζώων, με τις γνώσεις και την πείρα που απέκτησα, πλην όμως Ελεύθερα, Ασυμβίβαστα, χωρίς αφεντικά στο κεφάλι μου και κυρίως μακριά από όλα τα σαρκοβόρα αρπακτικά των media και του «συστήματος». Του συστήματος, που έχει έντεχνα εκθρέψει φανατικούς πολέμιους της επανάστασης των blogs, όπως είχε εκθρέψει πολέμιους της επανάστασης των ηλεκτρονικών μέσων, πριν από 20 περίπου χρόνια. Θυμάστε ;
Μόνο που το σύστημα, αυτά τα 20 χρόνια, δημιούργησε εκδότες που μόνο εκδότες δεν είναι πλέον και ραδιοτηλεοπτικά μέσα που στην πλειονότητα τους λειτουργούν παράνομα, σε συχνότητες δίχως άδεια… Παρά ταύτα, ενημερώνουν την κοινή γνώμη, την ποδηγετούν, διαμορφώνουν απόψεις, αποκαλύπτουν κατά το δοκούν, ανεβοκατεβάζουν επιχειρηματίες και πολιτικούς, παραθυρώνουν η εκπαραθυρώνουν δημόσια πρόσωπα ανάλογα με τις όποιες άνωθεν εντολές… Ως εκ τούτου και όπως οφείλει μια καθωσπρέπει κοινωνία , σεβόμαστε και αναγνωρίζουμε τους σοβαρούς, έγκυρους και διάσημους δημοσιογράφους, υπαλλήλους αυτού του συστήματος.
Οποία ειρωνεία δε , καθώς όλοι οι παράγοντες της συμβατής ενημέρωσης ξεκοκαλίζουν τα blogs καθημερινά , για να δουν τις ειδήσεις που «παίζουν», ενώ πολλά δημόσια πρόσωπα «στριμώχνονται» για να δώσουν αρθράκια τους στα πιο δημοφιλή από αυτά.
Οι πολέμιοι δημοσιογράφοι , όπως και οι πολέμιοι πολιτικοί μας, ρίχνουν κρυφές ζηλόφθονες ματιές στη νέα μορφή ενημέρωσης , που είναι πιο ελεύθερη και πιο ασυμβίβαστη από αυτή που εμείς ασκούσαμε ή ασκούμε. Και αφού σερφάρουν σε όλες τις ειδήσεις των blogs, επιδίδονται στη συνέχεια χαιρέκακα στην κριτική τους, ξορκίζοντας το κακό…
Είμαι υπέρμαχος της δημοσιογραφίας με ονοματεπώνυμο και αυτήν ασκούσα και ασκώ. Είμαι υπέρ της δημοσιοποίησης και κατά της απόκρυψης ειδήσεων. Σαφώς, είμαι κατά των αστήρικτων στοχευμένων καταγγελιών, ανώνυμων ή επώνυμων σε οποιοδήποτε μέσο ενημέρωσης. Γιατί αυτό δεν γίνεται μόνο στα blogs. Το ζητούμενο είναι , αλλοίμονο, η ελευθερία στη δημοσιογραφία αλλά είναι και η προστασία των πολιτών.
Πόσο υποκριτική μου φαίνεται, ωστόσο , η αντίδραση κάποιων «ορκισμένων εχθρών» της επανάστασης των blogs στο θέμα της «ανωνυμία» τους, όταν τόσες και τόσες ανώνυμες στήλες κοσμούσαν τις σοβαρές επίσημες εφημερίδες μας, χρόνια τώρα, ή ακόμη και με ψευδώνυμα. Πόσα και πόσα ανυπόγραφα άρθρα και πόσες ανυπόγραφες καταγγελίες δεν έχουμε διαβάσει στα παραδοσιακά εκδοτικά μαγαζιά; Λες και μόλις ανακαλύψαμε την Αμερική… θα μου πεις υπάρχει ο διευθυντής και ο εκδότης. Και στα blogs όμως υπάρχουν οι διαχειριστές, που εμείς τουλάχιστον μεταξύ τους γνωρίζουμε. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Και ας μην παραβλέπουμε το σημαντικότερο: ότι υπάρχει η ελευθερία να απαντήσει και να αρθρογραφήσει ο καθένας, χωρίς φίλτρα, περικοπές και μοντάζ!
Πόσες φορές θέλησαν δημοσιογράφοι να βγάλουν μια είδηση, μία αποκάλυψη, μία άποψη και δεν μπορούσαν υπό το φόβο της απόλυσης; Πόσοι δημοσιογράφοι γράφουν πιο αβίαστα στα blogs, επώνυμα ή ανώνυμα και πόσοι δίνουν ειδήσεις στους φίλους τους bloggers, γιατί οι ίδιοι δεν μπορούν να τις δώσουν στα μέσα που εργάζονται ; Πόσες ειδήσεις βγήκαν στα blogs προκαλώντας αντιδράσεις και στην πορεία έγιναν αναγκαστικά ειδήσεις στα ΜΜΕ; Πόσες φορές τα δελτία ειδήσεων και οι δημοσιογραφικές εκπομπές αναφέρονται στα blogs, ως ορμητήριο έρευνας ή συζήτησης; Αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους. Η μάλλον αυτό είναι που φοβίζει…
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια είχε κάποια σχέση με το blog που πιθανότατα συνεργαζόταν, το troktiko, ή αν υπήρχε άλλος λόγος ή θέμα για να τον «καθαρίσουν» έτσι άνανδρα. Το troktiko είχε αρκετά τρωτά σημεία για να διαφωνήσει κανείς, όπως άλλωστε έχουν και άλλα «τρωκτικά» media, έντυπα και ηλεκτρονικά, σε άλλο επίπεδο, σε άλλη διάσταση, αλλά πάντως έχουν.
Εκτιμώ εν κατακλείδι ότι η απώλεια μιας δυνατής και ασυμβίβαστης δημοσιογραφικής φωνής, με συμφωνούντες και διαφωνούντες, συνιστά μεγάλη απώλεια για τη Δημοσιογραφία και τη Δημοκρατία.
Επιπλέον, εκτιμώ ότι οι διαφωνίες των πολέμιων δημοσιογράφων κατά των bloggers δεν πρέπει να λύνονται με «χολή», πολλώ μάλλον μετά από μία τόσο άνανδρη και στυγερή δολοφονία. Το δηλητήριο που εκτοξεύεται κατά νεκρού συναδέλφου μας, πονάει το ίδιο με τη σφαίρα του δολοφόνου.
«Θα ξεράσω με την αγιοποίηση του», έγραψε δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης σε άρθρο της στο διαδίκτυο, λίγη ώρα πριν καν κηδευτεί ένας συνάδελφος της που δολοφονήθηκε άγρια. Το… εντάξει «ήταν ένας από εμάς» – με κάποια παραχώρηση θαρρώ – δεν καθαγιάζει τον τρόπο που, κατά την ταπεινή μου άποψη, τον «πυροβόλησε» μετά θάνατον. Σκληρή και άδικη ήταν η κριτική της. Πολλά πικρόχολα σχόλια ακούγονται επίσης και σε δημοσιογραφικά «πηγαδάκια».
Ωστόσο, κάποιοι από εμάς που έτσι αβασάνιστα κρίνουμε επί παντός του επιστητού, κάποιοι από εμάς που κάπως «έσπρωξαν» πατεράδες και θείοι και λοιποί φίλοι, κολλητοί και συγγενείς στα λαμπερά ή ολιγότερο λαμπερά και συμβατά μέσα ενημέρωσης, ουδεμία σχέση έχουμε με ορισμένους παλαιότερους και νεώτερους δημοσιογράφους – όχι φυσικά τους βολεμένους που πάντα θα υπάρχουν – εκείνους τους γνήσιους βιοπαλαιστές που ξεκίνησαν μόνοι τους χωρίς μοχλούς στήριξης, κάποιους «ακραίους επαναστάτες», μερικούς ασυμβίβαστους παλικαράδες που προκαλούν, με το ρεπορτάζ του δρόμου και όχι του γραφείου, με τα οράματα και την ανάγκη ελεύθερης έκφρασης ενάντια στη σαπίλα και την υποκρισία της εποχής μας.
Όπως η κοινωνία μας έπιασε πάτο, έτσι και η δημοσιογραφία έπιασε πάτο, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε εθελοτυφλούμε. «Η δημοσιογραφία έχει δυστυχώς πεθάνει», μου είπε πριν 2 χρόνια καλός μου φίλος, παλαιότερος γνωστός, και ιδιαίτερα έντιμος δημοσιογράφος και φοβάμαι ότι είχε δίκιο… Η δημοσιογραφία, λοιπόν, βρήκε χώρο στο διαδίκτυο και διοχετεύτηκε η ορμή της στα blogs. Με λάθος τρόπο; Άλλοτε ναι άλλοτε όχι. Αυτό να το δούμε , να το ισορροπήσουμε και να βοηθήσουμε να μην γίνει η ελευθερία ασυδοσία. Όχι όμως να βάλουμε φίμωτρα.
Θα ήταν σοφότερο, ενδεχομένως, να είμαστε πιο ταπεινοί κάτι τέτοιες στιγμές, σεμνότεροι και πιο φειδωλοί στην κριτική μας. Ας μην κατηγορούμε έτσι επιπόλαια όσους δεν ανήκουν στη «δική μας σχολή».
Είναι θαρρώ αυτή ακριβώς η στιγμή που χρειαζόμαστε κάτι τέτοιους μαχητικούς, τολμηρούς δημοσιογράφους, κάτι παρορμητικούς «επαναστάτες», με τα λάθη τους και τις υπερβολές τους. Αυτούς που θυμίζουν τους πρωτεργάτες του λειτουργήματος της δημοσιογραφίας, έστω και με έναν άλλο σύγχρονο τρόπο, μια άλλη μορφή, αυτή που επιτάσσει η ταραγμένη μας εποχή.
Ας έχουμε το σθένος να το παραδεχτούμε και να τους βοηθήσουμε να διορθώσουν τα πιθανά λάθη τους αντί να τους καταδιώκουμε, για να μπορούμε να λέμε με ειλικρίνεια και όχι με συγκατάβαση «ναι είναι ένας από μάς». Δυστυχώς, εν προκειμένω, να φωνάζουμε δυνατά, «ναι, ήταν ένας από μας».
Και εν τέλει, ο στόχος είναι να έχουμε μια πιο ασυμβίβαστη και ελεύθερη δημοσιογραφία, μακριά από τις τερατογεννέσεις του άρρωστου και άκρως διαπλεκόμενου συστήματος, που γιγαντώθηκε και έγινε λερναία ύδρα.
Ο αυτισμός μας σε όποια αντίσταση ξεβολεύει το κατεστημένο, δεν τιμά τη Δημοκρατία μας, δεν τιμά την ταλαιπωρημένη κοινωνία μας, δεν τιμά κανέναν μας.»
Στα όσα πολύ σωστά γράφει η Εύη Κυρατζή περί ελεγχόμενης πληροφόρησης δια του Τύπου έχουμε να δώσουμε παραδείγματα ήδη δημοσιευμένα στις σελίδες μας (όπως την http://agazilos.org/2000/03/15/free-press/). Δείτε εκεί πόσο μαγικά δημοσιογράφοι που υπογράφουν τα άρθρα τους μειώνουν 400 ανθρώπους σε 70, ενώ 25 άλλους τους πολλαπλασιάζουν σε 100! Δείτε πώς η δημοσιογράφος που παρουσίασε τα 25 άτομα και των 2 φύλων και διαφόρων ηλικιών ως 100 νέες όμορφες και καλλιεργημένες γυναίκες «απαντά» στην καταγγελία μας μη λέγοντας λέξη για την ταμπακέρα, δηλαδή για την παραποιημένη εικόνα της συγκέντρωσης που επώνυμα παρουσίασε σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα. Δείτε και άλλο ατόπημα της εφημερίδας όπως το καταγγέλει άλλος μπλόγκερ/αναγνώστης μας εδώ: http://agazilos.org/2009/07/20/your-new-page/#comment-32
Μετά απ’ όλα αυτά (που είναι ελάχιστα δείγματα της παραπληροφόρησης που τρώμε καθημερινά) μπορεί κανείς να πιστέψει ότι η δημοσιογραφία που ασκείται «επώνυμα» σε παραδοσιακά μέσα «ενημέρωσης» και όχι σε μπλογκς, είναι πιο κοντά στην αλήθεια από τα όσα γράφουν οι μπλόγκερς; Από πού κι ως πού;
Ας πάμε και σε μια άλλη περίπτωση που δείχνει ότι για κάποιες ειδήσεις «πέφτει γραμμή» να ΜΗΝ δημοσιευθούν: Θυμάστε την περίπτωση των δυο Ιρανών χριστιανών, της Μαρυάμ Ρόσταμπουρ και της Μαρζιέχ Εσμαϊλαμπάντ, που φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν στο Ιράν με προοπτική την εκτέλεσή τους επειδή έγιναν χριστιανές; Ανακαλύψαμε την είδηση τυχαία σε τουρκικό δημοσίευμα στο Ίντερνετ και τη διασταυρώσαμε με τα γραφόμενα στο σάιτ της Διεθνούς Αμνηστίας και σε κάποιες γερμανικές, και αργότερα αγγλικές, ιστοσελίδες. Τη δημοσιεύσαμε – σε ελληνικά και αγγλικά – στην Ελλάδα όπου ήταν τελείως άγνωστη, φτιάξαμε φόρμα αποστολής υπογραφών διαμαρτυρίας και στείλαμε το λινκ σε άλλους μπλόγκερς. Κοιτάξτε τι αλυσιδωτή αντίδραση δημιουργήθηκε:
- Μπλόγκερ από Θεσσαλονίκη επικοινώνησε αμέσως με την πρεσβεία του Ιράν εκεί, επιβεβαίωσε την είδηση και την αναδημοσίευσε
- Πολλοί ακόμα Έλληνες μπλόγκερς αναδημοσίευσαν την είδηση αμέσως.
- Επιπλέον
- Αναγνώστριά μας έφτιαξε βίντεο στο YouTube με το οποίο πολλοί Έλληνες και μη έμαθαν για το θέμα και κινητοποιήθηκαν.
- Ένας από αυτούς που το είδαν στο YouTube έκανε ανάρτηση και στο Indymedia
- Αναγνώστης μας, μπλόγκερ ο ίδιος, έφτιαξε γκρουπ στο Facebook πληροφορώντας πάρα-πάρα πολλούς ανθρώπους
- Αναγνώστριές μας έστειλαν το λινκ σε αγγλόφωνα μπλογκς πρώην μουσουλμάνων (που κι αυτοί αγνοούσαν το θέμα) και κινητοποιήθηκαν κι αυτοί
- Από ιστοσελίδες και μπλογκς με Ορθόδοξα θέματα σε διάφορες γλώσσες γρήγορα διαδόθηκε στη Ρωσία και άλλες χώρες με κυριλλική γραφή
- Στην Τουρκία ακολούθησε παρόμοια πρωτοβουλία από φόρουμ Τούρκων χριστιανών
Χιλιάδες μηνύματα στέλνονταν καθημερινά μέσω της φόρμας μας, και για να αποσυμφορήσουμε την κατάσταση φτιάξαμε νέο μπλογκ ειδικά για τις δυο φυλακισμένες Ιρανές (http://freemaryamandmarzieh.agazilos.org). Έτσι είχαμε 2 φόρμες αποστολής μηνυμάτων, που δούλευαν φουλ τις περισσότερες ώρες του 24ώρου και χρησιμοποιούνταν, χωρίς υπερβολή, από ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο.
Τελικά οι δυο Ιρανές απαλλάχτηκαν από μερικές κατηγορίες και απελευθερώθηκαν μέχρι τη δίκη τους. Στο διάστημα αυτό αλλάξαμε το περιεχόμενο του μηνύματος και χιλιάδες άνθρωποι συνέχισαν να βομβαρδίζουν μ’ αυτό τις πρεσβείες του Ιράν, ενωνόμενοι με όλους τους άλλους που κινητοποιούνταν από αγγλικές σελίδες και μέσω της Διεθνούς Αμνηστίας πριν εμείς μάθουμε για το θέμα. Αργότερα μετά από μήνες τρομοκρατίας με απειλητικά τηλεφωνήματα και τα συναφή, έγινε και η τελική δίκη των γενναίων γυναικών, που αθωώθηκαν και απελάθηκαν από τη χώρα τους.
Γιατί γράφουμε όλα αυτά; Όχι βέβαια για να πούμε ότι χάρη στην πρωτοβουλία μας αθωώθηκαν οι Μαρυάμ και Μαρζιέχ, ούτε γενικότερα για να ευλογήσουμε τα γένια που δεν έχουμε! Αλλά για να δείξουμε με παράδειγμα ότι ο κόσμος μπορεί να δράσει αποτελεσματικά και σε παγκόσμια εμβέλεια μέσω των μπλογκς, κι ότι κινητοποιήσεις μέσω του Ίντερνετ μπορεί να αποκτήσουν διαστάσεις που κανείς δεν το φανταζόταν όταν ξεκινούσαν. Άνθρωποι μπορούν να συσπειρωθούν και να δράσουν με έμπνευση και με ταχύτητα χωρίς καμιά ενημέρωση από τον Τύπο!
Γιατί σε όλο αυτό το διάστημα των έντονων κινητοποιήσεων ο ελληνικός Τύπος δεν αφιέρωσε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΓΡΑΜΜΗ σ’ αυτό το ζήτημα διεθνούς ενδιαφέροντος που αφορούσε παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων και θρησκευτικής ελευθερίας, και την ίδια τη ζωή δυο γυναικών που κάποια μέρα μπούκαραν ασφαλίτες στο σπίτι τους και τις συνέλαβαν χωρίς υποψία νομιμότητας! Δυο γυναίκες που τις ανέκριναν βασανιστικά και τις κρατούσαν φυλακισμένες με ελάχιστη τροφή και νερό, και δίχως πρόσβαση σε ιατρική φροντίδα, παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που παρουσίαζαν! Ο ελληνικός Τύπος και ΜΜΕ αφιέρωναν στήλες και ρεπορτάζ σε διάφορες ηλιθιότητες – ναι, ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΕΣ! Όπως πληροφορηθήκαμε, μόνο δύο μέσα ασχολήθηκαν με το θέμα: Το περιοδικό «Τρίτο Μάτι» που δεν είναι κατά κύριο λόγο ειδησεογραφικό, και η διαδικτυακή σελίδα του «Στόχου», η οποία δεν ανέφερε πηγή και τρόπο υποστήριξης των γυναικών αλλά αντιμετώπισε το θέμα σαν μια είδηση που δείχνει τι κακό είναι το Ισλάμ.
Δηλαδή στη συντριπτική πλειοψηφία του ο ελληνικός Τύπος είχε τελείως αντίθετη στάση με το «Τρωκτικό», το οποίο αφότου στείλαμε το λινκ αφιέρωσε δυο σχόλια ( troktiko.blogspot.com/2009/09/blog-post_9493.html και troktiko.blogspot.com/2009/09/blog-post_4671.html). Μάλιστα στο ένα έβαλε μετά από παράκλησή μας και λινκ προς τη φόρμα, ώστε να μπορεί να στέλνει μηνύματα διαμαρτυρίας ο κόσμος.
Και το συμπέρασμα είναι απλό: ο Τύπος είναι ελεγχόμενος από διάφορα συμφέροντα που πολύ αμφιβάλλουμε ότι είναι «φωτεινά». Και οι δημοσιογράφοι που εργάζονται στον Τύπο, όσο είναι οικονομικά εξαρτημένοι από τους εργοδότες τους και κατά συνέπεια υποχρεωμένοι να εξυπηρετούν τις διάφορες σκοπιμότητές τους, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ, ακόμα κι αν το θέλουν, να μας ενημερώσουν πραγματικά. Και τις ειδήσεις που τελικά περνούν από το φίλτρο του «επιτρεπτού», δεν μπορούν να τις παρουσιάσουν αντικειμενικά. Είναι αναγκασμένοι, ακόμα κι αν δεν το θέλουν, να παρουσιάζουν μια εικονική πραγματικότητα. Μόνο μέσω των μπλογκ και μέσω της ανωνυμίας μπορούν να πουν τα πράγματα όπως τα ξέρουν, χωρίς το φόβο της απόλυσης!
Ας μη διαμαρτύρονται λοιπόν αυτοί που τους ενοχλεί η ανωνυμία των μπλόγκερ αλλά όχι η ανωνυμία του «Μικροπολιτικού» και του «Αποδυτηριάκια» (για να αναφέρουμε μονάχα δυο παραδείγματα). Ας μην διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους αυτοί που, την ώρα που οι δυο Ιρανές βασανίζονταν απάνθρωπα, μας ενημέρωναν για το ποιος βγαίνει ραντεβού με ποιαν, και το πώς το ερασιτεχνικό βίντεο με αστείες γκριμάτσες που γύρισε ένα άγνωστο παχουλό αγόρι, το είδαν χιλιάδες χρήστες του YouTube! Ακόμα, ας μην προσάπτουν ως κατηγορία στον Σωκράτη Γκιόλια ότι ήταν «κολλημένος με την Ορθοδοξία» αυτοί που μέρα νύχτα παρουσιάζουν την καλοπέραση, το χρήμα και τη μάταιη (μα εντελώς μάταιη και κούφια) δόξα ως παντοδύναμους θεούς που όλοι πρέπει να προσκυνάμε. Ας αφήσουν ήσυχο το troktiko που κατηγορούν για «ανακριβείς ειδήσεις» – λες και όλες οι δικές τους είναι ακριβείς! Και ας μην χρησιμοποιούν το όνομα του Σωκράτη Γκιόλια (λες και τους πήρε ο πόνος αυτούς που τον θεωρούσαν μαλάκα, όπως με περισσή ειλικρίνεια έγραψε η Ρίκα Βαγιάνη) για να πλήξουν το Indymedia, ένα σάιτ όπου ο καθένας λέει τη γνώμη του – και που έχει και αυτό διαχείριση, για όποιον δεν το γνωρίζει… Αν πραγματικά υποστηρίζουν την έννοια της ελευθεροτυπίας, θα πρέπει να υποστηρίξουν και την ελευθερία της έκφρασης στο Ίντερνετ. Εκτός αν το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να διατηρήσουν τον έλεγχο της πληροφόρησης του κόσμου, για λογαριασμό των σκοτεινών αφεντικών τους… Αν αυτός είναι ο σκοπός τους, ας μη χάνουν άδικα το χρόνο τους. Γιατί αυτό τον έλεγχο τον έχουν χάσει από καιρό και είναι μάλλον αδύνατο να τον ξαναποκτήσουν…
*ΟΜΑΔΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΓΑΖΗΛΟΣ* 
Πρόσφατα σχόλια